مروري بر سير بازانديشي در تجديدپذيري آب‌ زيرزميني

مديريت آب‌ زيرزميني وابسته به تخصيص، و تخصيص صحيح وابسته به فهم تجديدپذيري است. در واقع، تعيين كميّت ‌تجديدپذيري آب‌ زيرزميني، شالوده اصلي تخصيص است. اما علي‌رغم اين اهميت؛ اين مفهوم با ابهام روبرو است. در اين مقاله، ابتدا تعاريف تجديدپذيري آب‌ زيرزميني بر اساس شار طبيعي تغذيه، تخمين حجم انبارش آبخوان و يا دوره جايگزيني آب‌ زيرزميني مرور گشته است. سپس مفاهيم اخير در تعريف تجديدپذيري آب‌ زيرزميني مبتني بر اصل «گيرش» (دخالت بشر در بر هم زدن تعادل آب‌ زيرزميني) نيز مرور و تحليل قرار گرفته است. اصل «گيرش» اشاره به اثر پمپاژ بر شارش‌-انبارش آبخوان و تجديدپذيري آن دارد. رويكردهاي اخير، تعاريف «شارش-مبنا» و «انبارش-مبنا» را با يكديگر تركيب نموده و همچنين تجديدپذيري آب‌ زيرزميني را به پويايي كاربري‌هاي آب مرتبط نموده‌اند. در مجموع نتايج نشان داد كه تجديدپذيري آب‌ زيرزميني مفهومي پيچيده بوده، كه همچنان در حال توسعه و بهبود است. در انتها به دليل ارتباط تنگاتنگ مديريت آب‌ زيرزميني و مديريت خشكسالي (به ويژه با توجه به ضرورت تاب‌آوري)، يك گام جديد بر گام‌هاي حاصل از مرور افزوده شد؛ زيرا ضروري است براي افزايش تاب‌آوري توسعه، ريسك ابرخشكسالي مورد توجه قرار گيرد. چارچوب ارائه شده جديد مي‌تواند درك بهتري از ارتباط سه-جانبه «گيرش-تجديدپذيري- تاب‌آوري» به نمايش بگذارد؛ كه توجه به آن براي مديريت آب‌ زيرزميني ضروري است