تأثير راهبردهاي خودرهبري در شكل‏‌گيري بازآفريني شغلي: نقش ميانجي رفتارهاي توانمندساز رهبر و استقلال شغلي

بازآفريني شغلي مزاياي زيادي را در سطح فردي و سازماني نصيب سازمان مي‌كند و بر اساس پژوهش‏‌ها، عواملي متعدد مانند استقلال شغلي، سبك رهبري و رفتارهاي رهبري مي‌توانند به تحقق بازآفريني شغلي كمك كنند. از اين رو، هدف اين پژوهش بررسي تأثير راهبردهاي خودرهبري در شكل‌گيري بازآفريني شغلي با نقش ميانجي رفتارهاي توانمندساز رهبر و استقلال شغلي است. نوع پژوهش توصيفي – همبستگي و جامعۀ آماري شامل كاركنان دانشگاه كاشان به تعداد 445 نفر بود كه با استفاده از جدول مورگان، 220 نفر از ميان آن‏ها به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش چهار پرسش‏نامۀ راهبردهاي خودرهبري، بازآفريني شغلي، رفتارهاي توانمندساز رهبر و استقلال شغلي بود. پايايي پرسش‏نامه‌ها از طريق آلفاي كرونباخ براي راهبردهاي خودرهبري 0/82، بازآفريني شغلي 0/77، رفتارهاي توانمندساز رهبر 0/88 و استقلال شغلي 0/78 برآورد شد. ضرايب مسير نشان داد تأثيرات خودرهبري بر استقلال شغلي، بازآفريني شغلي و رفتار توانمندساز رهبر مثبت و معنادار بود. همچنين، اثرات استقلال شغلي و رفتار توانمندساز رهبر بر بازآفريني شغلي مثبت و معنادار بود و نقش ميانجي رفتارهاي توانمندساز رهبر و استقلال شغلي در تأثير راهبردهاي خودرهبري بر بازآفريني شغلي تأييد شد. نتايج بيانگر اين است كه موقعيت‏ هاي بازآفريني شغلي بايد در اختيار اعضاي سازمان قرار گيرند و مسيري كه مي‏ تواند اين فرايند را تسهيل كند، ايجاد زمينه براي خودرهبر كردن آن‏ها است؛ زيرا رهبران سازماني در فرايند خودرهبر كردن افراد، با رفتارهاي توانمندساز خود آن‏ها را توانمند و به آن‏ها استقلالي را اعطا مي‏ كنند كه با استفاده از آن مي ‏توانند در طراحي شغل خود نقش داشته باشند.