مقايسه اثربخشي درمان شناختي–رفتاري با استفاده از تمثيل‌ها و حكايت‌هاي مولانا و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر رشد پس از آسيب در مادران داراي كودك فلج مغزي

زمينه: اثربخشي درمان شناختي رفتاري و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر رشد پس از آسيب مورد توجه پژوهشگران بوده و با توجه به اهميت كاربست اين دو روش در بافت كشور ايران، تشخيص درمان كارآمد تر در كاهش رشد پس از آسيب از اهميت برخوردار است. هدف: پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي درمان شناختي-رفتاري با استفاده از تمثيل‌ها و حكايت‌هاي مولانا و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر رشد پس از آسيب در مادران داراي كودك فلج مغزي انجام شد. روش: روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون-پيگيري با گروه گواه بود. جامعه آماري شامل تمامي مادران داراي كودك مبتلا به فلج مغزي مراجعه كننده به مركز توان‌بخشي بيمارستان فوق تخصصي فلج مغزي نورافشار و مركز توان‌بخشي كارگران زعفرانيه شهر تهران در سال 1401 بودند كه از ميان آن ها 39 نفر با روش نمونه‌گيري داوطلبانه و براساس ملاك هاي ورود و خروج انتخاب و به روش تصادفي در 2 گروه آزمايش و 1 گروه گواه (هر گروه 13 نفر) گمارش شدند. ابزار گردآوري داده ها پرسشنامه رشد پس از آسيب (تدسكي و كالهون، 1996) بود. داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر در نرم افزار SPSS-23 تحليل شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه درمان شناختي-رفتاري با استفاده از تمثيل‌ها و حكايت‌هاي مولانا و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد در افزايش رشد پس از آسيب و مؤلفه‌هاي آن در آزمودني‌ها در مرحله پس آزمون و پيگيري اثربخش بودند (0/01 p). و درمان شناختي-رفتاري با استفاده از تمثيل‌ها و حكايت‌هاي مولانا در مقايسه با مداخله مبتني بر پذيرش و تعهد بر رشد پس از آسيب اثربخشي بالاتري نشان داد (0/05 p). نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج پژوهش محتواي درمان شناختي رفتاري مبتني بر آثار مولانا به دليل نزديكي با جو رواني مادرانِ داراي كودك فلج مغزي اثربخشي بيشتري بر ارتقاء رشد پس از آسيب دارد.