تأثير نانوذرات (روي و سيليكون) و پوترسين بر عملكرد و اجزاي پرشدن دانه گندم تحت تنش شوري

هدف: آزمايش به‌منظور بررسي تأثير نانوذرات (روي و سيليكون) و پوترسين بر اجزاي پرشدن دانه گندم تحت تنش شوري اجرا شد. روش پژوهش: آزمايش به صورت فاكتوريل در قالب طرح پايه بلوك هاي كامل تصادفي و در سه تكرار در گلخانه تحقيقاتي دانشگاه محقق اردبيلي در سال 1401-1400 اجرا شد. فاكتورهاي موردبررسي شامل شوري در چهار سطح (عدم اعمال شوري به‌عنوان شاهد، اعمال شوري 40، 80 و 120 ميلي‌مولار با نمك كلريدسديم) و محلول‌پاشي نانوذرات و پوترسين در هشت سطح (محلول‌پاشي با آب به‌عنوان شاهد، محلول‌پاشي 50 ميلي‌گرم در ليتر نانوسيليكون، محلول‌پاشي يك گرم در ليتر نانواكسيدروي، محلول‌پاشي يك ميلي‌مولار پوترسين، محلول‌پاشي توأم نانوسيليكون و نانواكسيدروي، محلول‌پاشي نانوسيليكون و پوترسين، محلول‌پاشي نانواكسيدروي و پوترسين، محلول‌پاشي سيليكون و نانواكسيدروي با پوترسين) بودند. يافته‌ها: نتايج نشان داد بيش‌ترين طول دوره و دوره مؤثر پرشدن دانه در محلول‌پاشي نانوذرات و پوترسين به‌دست آمدند. اين تركيب تيماري در شرايط عدم اعمال شوري وزن و حجم ريشه (به ترتيب 48.1 و 53.03 درصد)، شاخص كلروفيل (45.75 درصد) و سرعت پرشدن دانه (20 درصد) را افزايش داد. يك افزايش به‌ترتيب 45.34، 62.72، 40.5، 36.21 و 37.34 درصدي در ارتفاع بوته، طول سنبله، تعداد دانه در سنبله، وزن صددانه و عملكرد دانه در شرايط عدم اعمال شوري و محلول‌پاشي نانوذرات و پوترسين نسبت به عدم محلول‌پاشي تحت شوري 120 ميلي‌مولار وجود داشت.نتيجه‌گيري: به‌نظر مي‌رسد محلول‌پاشي نانوذرات و پوترسين در شرايط شوري مي‌تواند عملكرد گندم را به‌واسطه بهبود خصوصيات ريشه و مؤلفه‌هاي پرشدن دانه افزايش دهد.