مدل‌سازي استراتژيك تاب‌آوري سازماني در مواجهه با بحران‌هاي پيچيده: رويكرد يادگيري تطبيقي

اين تحقيق به طراحي مدل استراتژيك تاب‌آوري سازماني در مواجهه با بحران‌هاي پيچيده از طريق رويكرد يادگيري تطبيقي پرداخته است. هدف اصلي پژوهش، شناسايي و تحليل عوامل مؤثر بر تاب‌آوري سازماني و معرفي راهكارهايي است كه به سازمان‌ها كمك مي‌كند در شرايط بحراني پيچيده، به‌طور مؤثر واكنش نشان دهند. نتايج نشان مي‌دهد كه تاب‌آوري سازماني شامل فرآيندهاي يادگيري مستمر، تطبيق با تغييرات محيطي و بهره‌گيري از تجربيات گذشته است. علاوه بر اين، يادگيري تطبيقي به سازمان‌ها اين امكان را مي‌دهد كه به سرعت به بحران‌ها واكنش نشان دهند و توانمندي‌هاي خود را بهبود بخشند. اين تحقيق بر لزوم استفاده از روش‌هاي نوين ارزيابي تاب‌آوري و تقويت ظرفيت‌هاي سازماني در پاسخ به تهديدات پيچيده تأكيد دارد. يافته‌ها همچنين به اهميت رهبري تحول‌گرا، ساختار سازماني انعطاف‌پذير و فرهنگ سازماني باز در تقويت تاب‌آوري اشاره دارند. در نهايت، مدل پيشنهادي مي‌تواند راهنمايي براي طراحي استراتژي‌هاي تاب‌آوري در سازمان‌ها باشد.