تجلي نماد باد و باران در اشعار سمبليك م. سرشك

شاعران فارسي زبان از قديم با عناصر و مظاهر طبيعت انس و الفت داشته‌اند. طرز تلقي آنان از طبيعت بسته به فضاي حاكم بر جامعه و نوع نگرش و ديدگاه‌هاي فردي- شخصيتي آنان و نيز ذهنيت و تجربه‌هاي شاعرانه‌اشان بسيار متفاوت است.گروهي از آنان با طبيعت برخوردي منفعل و توصيفي دارند و گروهي ديگر طبيعت را ابزار و دست مايه‌اي براي بيان انديشه‌هاي سياسي- فلسفي- انساني خود قرار مي‌دهند. م. سرشك نيز در زمره‌ي شاعراني قرار مي‌گيرد كه از طبيعت به عنوان عاملي براي بيان انديشه‌هاي اجتماعي خود بهره جسته است. زيرا وي به شهادت بخش عظيمي از آثار‌ش، روحي بي‌قرار و جاني آگاه و جوياي كمال دارد. به‌دنبال رسالت انسان مدار خود، در برابر جامعه‌اي كه در منجلاب فقر و جهل و فساد و بي‌عدالتي دست و پا مي‌زند به هر پديده‌اي متوسل مي‌شود تا با بياني غيرمستقيم و سمبليك زندگي و زيستن را بستايد و با مرگ و تحّملِ بيداد به مبارزه برخيزد. از اين‌رو جريان و جلوه‌ي طبيعت- كه نشانه‌ي حيات و رويش و دگرگوني است- در آفاق شعر شفيعي به لحاظ ريشه دوانيدن در ژرفاي خواست و نيازهاي اجتماعي و فرهنگي بسيار تأمّل‌برانگيز است.