تحليل رابطه ميان محتوا و ساختار در داستان حضرت عيسي (ع) تأملي در كاربست شگردهاي زباني متفاوت در شيوه روايت

تحليل شگردهاي زباني- روايي هر داستاني، زمينه فهم دقيق لايه‌هاي پنهان آن را فراهم مي‌كند. اين شيوه متن‌كاوي، در درك ابعاد داستان‌هاي قرآني نيز مي‌تواند كارآيي داشته باشد. اين پژوهش با روش تحليل محتوا، داستان حضرت عيسي (ع) را از اين منظر بررسي نموده و كوشيده به اين پرسش پاسخ گويد كه از نگاه قرآن كريم، بستر لغزندگي جامعه در آن دوره چه بوده و به‌منظور پرهيز از آن، چه شگردهاي زباني- روايي متفاوتي در شيوه روايت به‌كار رفته است؟ نتايج پژوهش نشان مي‌دهد محور اصلي داستان حضرت عيسي (ع)، نفي صفت ربوبيت از اوست و به‌منظور پيشگيري از اين كج­روي، در آيات مربوط به زندگي آن حضرت، در مقايسه با ديگر پيامبران، شگردهاي زباني- روايي منحصر به‌فردي موضوعيت پيدا كرده است. شرح دوره جنيني و زايمان مادر، افزودن عبارت «ابن مريم» همراه با نام وي، برجسته‌سازي سبكي در گفت‌وگوي او با خداوند، تكرار «باذن الله» در تبيين معجزات او، ازجمله اين شگردهاي ويژه است كه اين روايت را از ديگر روايت‌هاي قرآني متمايز نموده است.