شناسايي عوامل موثر بر نظام نوآوري منطقه اي ( با تاكيد بر ايران )

يكي از ويژگي ‌هاي نظريه‌هاي جديد توسعه اين است كه پويايي در سطح منطقه‌ اي، نوآوري، توليد و انتقال دانش را يك عامل كليدي در توسعه منطقه‌اي در نظر مي‌گيرد. براين اساس، نوآوري در سطح منطقه عمدتا از طريق يادگيري جمعي و هم افزايي بين بازيگران مختلف انجام مي‌شود كه در داخل و خارج از سازمان فعاليت مي‌كنند. هدف محوري اين مقاله، شناسايي عوامل موثر بر نظام نوآوري منطقه‌ اي مي‌باشد. به منظور بررسي تاثيرگذاري متغيرهاي مختلف بر ميزان نوآوري از مدل پانل مربوط به متغيرهاي صد و پنجاه كشور طي سال هاي  2017 – 2013 استفاده شده است. پس از آن با توجه به فرضيه ها و آزمون هاي تشخيصي با استفاده از داده هاي تابلويي (پانل) و به روش الگوي اثرات ثابت، رابطه نوآوري با عوامل تاثيرگذار بر آن مورد بررسي قرار مي گيرد. نتايج به دست آمده مويد اين مطلب است كه متغيرهاي مخارج تحقيق و توسعه بنگاه، مشاركت صنعت و دانشگاه در تحقيق و توسعه، دسترسي به آخرين فناوري و در نهايت آموزش عالي و برنامه هاي ثبت اختراع اثر مثبت و معناداري بر ميزان نوآوري كشورها دارند.