معرفي و ارزيابي نظريه انتشار نوآوري راجرز

فرآيند پذيرش و انتشار نوآوري‌ها سال‌ها توسط محققان متعدد مورد مطالعه قرار گرفته است. يكي از محبوب‌ترين نظريه‌هاي پذيرش و انتشار نوآوري توسط راجرز در كتاب انتشار نوآوري‌ها ارائه شده است. تحقيقات زيادي از رشته‌هاي مختلف از جمله علوم سياسي، بهداشت عمومي، ارتباطات، اقتصاد، مديريت، فناوري و آموزش از اين نظريه به عنوان يك چارچوب پژوهشي استفاده كرده اند. نظريه راجرز  به عنوان چارچوب نظري پركاربرد به ويژه در حوزه انتشار فناوري و نوآوري در سازمان‌ها تعريف مي شود. بنابراين با توجه به كاربرد گسترده اين نظريه، هدف تحقيق حاضر توصيف نظريه انتشار نوآوري راجرز و بررسي و نقد آن به روش نقد تلفيقي مي‌باشد، كه براساس ويژگي‌هاي محتوايي، روش شناسي، تاريخي و همچنين زندگي شخصي و حرفه اي نظريه‌پرداز آن مورد تحليل و واكاوي قرار مي گيرد. در اين پژوهش، نقاط قوت و ضعف نظريه به لحاظ محتوايي و روش شناسي مورد بحث قرار مي گيرد و تاثيرات بسترهاي فكري، اجتماعي، تاريخي و زندگي شخصي نظريه‌پرداز بر نظريه بررسي مي شود و كاربرد نظريه انتشار و پذيرش نوآوري‎ها در سازمان‌ها تبيين مي گردد. نقد روش شناسي نظريه نشان داد، تحقيقات انتشار نوآوري مي‌بايست از روش‌هاي بسيار ساختاريافته به سمت تحقيقات موردي عميق‌تر، كيفي‌تر و فرضيه‌سازتر از فرآيند نوآوري در سازمان‌ها تغيير پيدا كنند. اين نظريه به طرق مختلف به‌روز‌ و تجديدنظر شده است و اين يكي از مهمترين نقاط قوت اين نظريه مي باشد. اين به‌روزرساني‌ها و بازبيني‌ها، نظريه انتشار نوآوري راجرز را غني‌تر و جامع‌تر كرده است. اما از مهمترين نقدهايي كه بر اين نظريه وارد مي باشد آن است كه نظريه انتشار نوآوري اغلب نقش زيرساخت‌ها را در پذيرش و انتشار نوآوري‌ها درنظر نمي‌گيرد، و فاقد قدرت پيش‌بيني لازم در مورد اينكه كدام نوآوري موفق و كدام نوآوري شكست خواهد خورد مي باشد.