سنجش سرمايه اجتماعي ساكنان در جهت تحقق رويكرد بازآفريني شهري (مطالعه موردي: بافت فرسوده شهر جغتاي)

ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ نواحي ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪه از ﺗﻮﺳﻌﻪ شهر ﻳﻜﻲ از ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﻌﻀﻼت ﭘﻴﺶ روي ﻛﻞ ﺷﻬﺮﻫﺎي ﺟﻬﺎن و ﺑﺎﻻﺧﺺ در ﻛﺸﻮرﻫﺎي كمتر توسعه يافته و جهان سومي مي باشد. سياست باز آفريني شهري از جديد ترين روش هاي مداخله در بافت هاي قديمي مي باشد و موضوع سرمايه اجتماعي نيز  به عنوان يكي از اركان و لازمه هاي فرايند باز آفريني شهري مطرح مي شود. هدف اصلي تحقيق سنجش شاخص هاي سرمايه اجتماعي جهت بررسي تحقق رويكرد باز آفريني در بافت فرسوده شهر جغتاي مي باشد. اين پژوهش به لحاظ هدف از نوع كاربردي و به لحاظ ماهيت توصيفي_تحليلي است .داده ها به دو روش اسنادي و ميداني (پرسشنامه) گردآوري شده اند. تجزيه و تحليل ها با آزمون تي تست تك نمونه و رگرسيون چند متغيره در محيط SPSS انجام شده، مقدار آلفاي كرونباخ 0.71 به دست آمده كه نشان از پايايي ابزار تحقيق است، شاخص هاي سرمايه اجتماعي، شامل مشاركت اجتماعي، اعتماد اجتماعي، آگاهي اجتماعي، همبستگي اجتماعي، روابط اجتماعي و احساس تعلق مكاني كه در مجموع با 26 گويه سنجيده شده و شاخص هاي بازآفريني شهري در چهار بعد مؤلفه هاي كالبدي، اجتماعي، اقتصادي و ظرفيت هاي انساني با 20 گويه مورد سنجش قرار گرفتند. نتايج حاصل از پژوهش نشان مي دهد كه ميانگين شاخص سرمايه اجتماعي  و بازآفريني شهري ساكنان محله مورد مطالعه بالاتر از حد متوسط مي باشد.  رگرسيون چندمتغيره نشان مي دهد كه شاخص تعلق مكاني، مشاركت اجتماعي و اعتماد اجتماعي در اولويت اول تا سوم، تأثيرات فزاينده اي را بر شاخص هاي بازآفريني شهر جغتاي خواهند داشت.