معماري معاصر ايران و مسئله هويت بازنمايي رئاليستي از خوانش انتقادي پست مدرنيسم در معماري

پست‌مدرنيسم، وجه غالب باور فرهنگي زمانه‌اي است كه تمامي كنش‌ها را ـ دوباره ـ قالب‌ريزي مي‌كند؛ تا آن‌جا كه قدرت متمركز، جاي خود را به كثرت گسسته داده، جلوه‌اي از معاصريت هويت را آشكار مي‌كند. اين پژوهش كيفي داده‌بنياد، با هدف تأويل هويت معماري معاصر ايران بر مبناي پست‌مدرنيته و انديشه انتقادي، به دنبال پاسخ اين پرسش است كه هويت چگونه مي‌تواند به مثابه رويكردي انتقادي، بر بازشناسي معماري پست‌مدرن، به ويژه در دوره ايران معاصر، تأثير داشته باشد؟ يافته‌ها نشان مي‌دهند پيامد جمع‌بندي متغيرهاي علّي پژوهش در شرايط ميانجي وضعيت موجود، رويدادي را رقم مي‌زند كه در نگرشي بنيادي ميان حقيقت (خودشيفتگي تا خودباختگي) و ماهيت (خودباوري) ايراني، و در گفتماني تاريخي ميان بازخواني آن‌چه هست و بازنمايي از آن‌چه بايد باشد، به صورت سلبي (و نه ايجابي)، در خوانشي از يك رئاليسم انتقادي، در حال شدن است و در ارزيابي خودانعكاسي از تفسيري بازخوردي، نحوه بودن را بازمي‌آفريند.