بررسي حضور متالوبتالاكتاماز دهلي نو (NMD-1) در انتروباكترياسه هاي جدا شده از عفونت ادراري در شهر كرج

سابقه و هدف: عفونت‌ دستگاه ادراري يكي از مهم‏ترين بيماري‌هاي عفوني است. آنتي‌بيوتيك‌هاي‌بتالاكتام به ويژه نسل هاي سوم و چهارم سفالوسپورين‌ها در درمان اين عفونت موثر هستند. توليد آنزيم بتالاكتاماز توسط باكتري ها مهم ترين مكانيسم ايجاد مقاومت در برابر آنتي‌بيوتيك‌هاي بتالاكتام مختلف است كه تهديدي جدي براي استفاده از اين داروها در آينده مي‌شود. هدف از اين پژوهش بررسي حضور بتالاكتاماز blaNDM-1 در انتروباكترياسه هاي جدا شده از عفونت ادراري بود. روش بررسي: در اين تحقيق مقطعي- توصيفي، 100 جدايه انتروباكترياسه از نمونه هاي ادراري جمع‌آوري شده از بيمارستان ها و آزمايشگاه هاي استان البرز، جداسازي شد. جدايه ها توسط آزمايش هاي استاندارد بيوشيميايي و ميكروبي شناسايي شدند. الگوي مقاومت آنتي‌بيوتيكي جدايه ها نسبت به 11آنتي بيوتيك مختلف با روش كربي بائر بررسي شد. جدايه ها به صورت فنوتيپي از لحاظ توليد بتالاكتاماز (blaNDM-1) مورد بررسي قرار گرفتند. در مورد جدايه هاي داراي بتالاكتاماز (blaNDM-1)  با كمك پرايمر اختصاصي PCR  انجام گرفت و در آخر محصول  PCR  تعيين توالي و بررسي شد. يافته ها: الگوي مقاومت آنتي‌بيوتيك به صورت زير مشاهده شد: آمپي سيلين (85 %)، ايمي پنم (70 %)، كانامايسين (66 %)، سفوتاكسيم (51 %)، سفترياكسون (51 %)، تتراسايكلين (50 %)، سفتازيديم (49 %)، سيپروفلوكساسين (46 %)،‌ نوروفلوكساسين (36 %)، جنتامايسين (29 %) و مروپنم (27 %). نتايج حاصل از PCR  نشان داد 2 % از جدايه ها داراي ژن blaNDM-1 بودند.نتيجه گيري: افزايش مقاومت آنتي‌بيوتيكي در جدايه هاي باليني و ظهور بتالاكتاماز هاي جديد اين هشدار را مي‌دهد كه بايد سياست استفاده از آنتي‌بيوتيك ها جهت درمان عفونت هاي باكتريايي تغيير يابد.