اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر بخشودگي، نارسايي خلقي و احساس تنهايي در زنان خيانت ديده

سابقه و هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر بخشودگي ، نارسايي خلقي و احساس تنهايي در زنان خيانت ديده بود. روش بررسي: روش پژوهش شبه آزمايشي با استفاده از پيش آزمون پس آزمون و گروه آزمايش و گواه بود. جامعه آماري اين پژوهش را كليه زنان آسيب ديده از خيانت مراجعه كننده به مراكز مشاوره قم (فرداي روشن و مركز مشاوره شميم) تشكيل دادند. شيوه نمونه گيري به صورت داوطلبانه و با جايگزيني تصادفي استفاده شد؛ به اين صورت از ميان زنان آسيب ديده به خيانت كه به مراكز نامبرده مراجعه كردند، تعداد ۳۰ نفر انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفي و بر اساس ليست اسامي، به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گروه كنترل قرار گرفتند. ابزارهاي بكار رفته در اين پژوهش شامل پرسشنامه احساس تنهايي (راسل، 1996)، پرسشنامه الكسي تايميا تورنتو (تيلور، 1986) و پرسشنامه بخشودگي (پولارد و همكاران، 1998) بود. يافته ها: داده ها توسط آزمون كوواريانس چندمتغيري و تحليل واريانس مختلط و با طرح اندازه گيري مكرر مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت و مقدار مجذور ايتا نشان دهنده اثربخشي درمان پذيرش و تعهد بر متغيرهاي بخشودگي، الكسي تايميا و احساس‌تنهايي بود.نتيجه گيري: يافته‌هاي اين پژوهش نقش و تاثير آموزش مبتني بر پذيرش و تعهد در كاهش عدم بخشودگي و نارسايي هيجاني و احساس تنهايي همسران خيانت ديده را مورد‌تاييد قرار داد.