تدوين قانون وضعيت اضطراري سلامت عمومي؛ ضرورت‌سنجي، ضوابط و معيارها

«حق بر بهداشت و سلامتي» يكي از حق‌هاي بنيادين شهروندي و اركان اساسي در نظام بين‌المللي حقوق بشر محسوب مي‌شود كه ازجمله عوامل تهديدكننده آن، شيوع بيماري‌هاي واگيردار است كه مي‌تواند منجر به ايجاد وضعيت اضطراري سلامت عمومي گردد؛ وضعيتي كه باعث بروز خطر سلامت عمومي براي مردم مي‌شود و نيازمند اتخاذ تدابير ويژه براي مديريت و مهار آن است. با توجه به همه‌گيري ويروس كرونا به عنوان مهم‌ترين مصداق بيماري‌هاي همه‌گير در حال حاضر، اين تحقيق با استفاده از روش كتابخانه‌اي و با رويكرد توصيفي ـ تحليلي به دنبال پاسخ به اين پرسش بوده كه ضرورت، ضوابط و معيارهاي تدوين قانون وضعيت اضطراري سلامت عمومي چيست؟ يافته‌ها بيان‌گر آن است كه اولاً؛ هرچند نظم حقوقي كنوني ايران، ظرفيت‌هايي را براي تحقق‌بخشيدن به موارد مزبور در نظر گرفته اما با توجه به اقتضائات خاص وضعيت اضطراري سلامت عمومي، تصويب قانوني جامع و مستقل در اين حوزه مفيد و البته لازم قلمداد مي‌شود. ثانياً؛ مواردي همچون «پيش‌بيني ستاد مركزي تصميم‌گيري»، «اطلاع‌رساني، شفافيت و پاسخگويي در مقابله با بيماري‌هاي همه‌گير»، «شناسايي مسئوليت براي دولت و شهروندان»، «وضع محدوديت‌هاي ضروري ناظر بر سلامت عمومي» و «جرم‌انگاري رفتارهاي تهديدكننده سلامت شهروندان» به عنوان مهم‌ترين ضوابط و معيارهاي ناظر بر قانون وضعيت اضطراري سلامت عمومي قابل شناسايي هستند.