تغيير الگوي استنباط در فقه رسانه

بي‌شك روش‌شناسي در دانش فقه از مباحث فلسفه فقه است كه جزو دانش درجه دو محسوب مي‌شود. از سوي ديگر تغيير مقياس روش‌شناسي، تغيير نگاه فقيه از موضوع محوري به رويكرد نظام محوري است.ازجمله آسيب‌هاي روش‌شناسي فقه رايج، عدم شناخت دقيق موضوعات و مسائل مستحدثه و چگونگي تطبيق ادله اجتهادي و فقاهتي جهت تفقه حكمي در آن موضوع است. در فقه رسانه بايد با نگاهي موضوع‌شناسانه، و روش‌شناسي نظام‌محور به حل مسائل فقهي آن از منابع شرعي نظر داشت. ادعاي محوري اين مقاله آن است كه در روش اجتهادي و كشف استنباطي فقه رايج با فقه‌هاي تخصصي مانند فقه‌رسانه تفاوت‌هايي وجود دارد كه در تشخيص موضوع و استنباط حكم اثر مي‌گذارد. براي رسيدن به اين هدف مفهوم‌شناسي متغيرهاي بحث و سپس روش‌شناسي فقه سنتي و مضاف بيان مي‌شود و در انتها تفاوت موضوعات نوپديد با موضوعات فقه رايج بيان مي-گردد. نوشتار پيش‌رو با روش توصيفي- تحليلي و ابزار گردآوري اطلاعات كتابخانه‌اي به اين نتيجه رسيده است كه چهارچوبي نو در راستاي روش‌شناسي فقه‌ رسانه، موجود مي‌باشد؛ به‌طوري‌كه با توجه به ادله و شرايط آن، اگر فقيهي با روش‌هاي كلي استنباطي فقه رايج بدان بنگرد، كشف، استنباط و حكم خاصي صادر مي‌كند و اگر با روش‌ فقه تخصصي و مضاف بدان بنگرد، كشف و استنباط ديگري خواهد داشت. در اين تحقيق روش سه‌گانه كشف اجتهادي در فقه رسانه تبيين و پيشنهاد گرديده است.