سنجش و ارزيابي شاخص هاي حكمروايي خوب شهري در كلان شهر تهران

در هر جامعه اي هنگام جست و جو براي راه حل توسعه پايدار، همواره حكمروايي خوب به عنوان يك ابزار حياتي براي پيشبرد توسعه پايدار مطرح مي گردد و به صورت يك عنصر حياتي در استراتژي هاي توسعه پايدار گنجانيده شده است. موضوع حكمروايي شهري، در چند سال گذشته به يكي از مباحث اصلي پژوهش هاي شهري تبديل شده است. در همين راستا، مقاله حاضر به سنجش وارزيابي شاخص هاي حكمروايي خوب شهري در تهران پرداخته است. اين پژوهش از نظر روش شناسي توصيفي- تحليلي و از لحاظ هدف گذاري كاربردي است. كه با استفاده از داده هاي ميداني(پرسش نامه) آزمون هاي آماري تحليل عاملي، همبستگي پيرسون، تحليل مسير و از روش هاي تحليل سلسله مراتبي (AHP) و ويكور استفاده گرديده است. جامعه آماري اين پژوهش شهروندان، مسئولين و كارشناسان خبره به صورت نمونه گيري تصادفي ساده و گلوله برفي مي باشد. نتايج به دست آمده نشان داد منطقه 2 شهر تهران با مقدار سودمندي 0.121 كمترين فاصله از نقطه ايده ال و  با مقدار 0.104 كمترين مقدار تأسف (نارضايتي) در رتبه اول و در سوي ديگر منطقه 16 با كسب كمترين ميزان ويكور (0.021) در جايگاه آخر قرار گرفته است. يافته هاي ديگر پژوهش نشان مي دهد كه توزيع شاخص هاي حكمروايي خوب شهري در سطح كلان شهر تهران از سمت مناطق شمالي به به سمت مناطق جنوبي سير نزولي دارد.