شناسايي پيشران هاي تحقق برنامه ريزي راهبردي در ساختار برنامه ريزي شهري( مطالعه موردي شهر اصفهان)

امروزه ضرورت بررسي آينده در چارچوب مدل هاي آينده پژوهي و با رويكرد برنامه ريزي راهبردي داراي اهميت بسياري مي باشد. مقاله حاضر از نظر ماهيت هدف كاربردي و از لحاظ روش تحقيق توصيفي-تحليلي در راستاي هدف شناخت و تحليل پيشران هاي تبيين كننده برنامه ريزي راهبردي در شهر اصفهان مي باشد. كه از روش اسنادي و دلفي هدفمند جهت شناسايي شاخص هاي مفهومي استفاده شد. حجم نمونه كارشناسان و متخصصان مرتبط با موضوع پژوهش(30نفر)مي باشند، كه از بين 100 نفر  متخصصين و مديران شهري و اساتيد دانشگاه(جامعه آماري) انتخاب شدند. پژوهش حاضر با بهره گيري از تكنيك تحليل اثرات متقاطع كه يكي از روش هاي متداول و مورد پذيرش آينده نگاري است و با استفاده از برنامه Micmac به تحليل مؤلفه هاي برنامه ريزي راهبردي شهر اصفهان پرداخته است. بدين منظور ابتدا با مطالعه اسناد فرادست تمامي عوامل دخيل در برنامه ريزي راهبردي مورد تحليل و بررسي قرار گرفت و با استفاده از روش دلفي 39 مؤلفه در  4 حوزه(كالبدي، فرهنگي-اجتماعي، نهادي-مديريتي، ساختاري-فرايندي) به عنوان شاخص هاي برنامه ريزي راهبردي استخراج شد. از ميان 39 عامل ياد شده،  پس از بررسي چگونگي و ميزان اثر گذاري اين عوامل  بر يكديگر بر وضعيت آينده شهر اصفهان با روش هاي مستقيم و غير مستقيم، 10عامل كليدي كه بيشترين نقش را در وضعيت آينده برنامه ريزي راهبردي شهر اصفهان دارند، انتخاب شدند. نتايج نشان مي دهد، ارزيابي و كاربست برنامه ريزي راهبردي در شهر اصفهان نيازمند به ديد جامع و چند جانبه است. چرا كه تحقق برنامه ريزي راهبردي در اين شهر با ارتباط ساختاري قوي در بين اين پيشران ها مرتبط است.