تبيين مدل آينده‌ محور برنامه‌ريزي فضايي تاب آور در برابر زلزله (SRPF) و تدقيق آن با روش فراتحليل و FAHP

جوامع شهري در معرض خطرات طبيعي مختلفي قرار دارند و ارتقاي تاب آوري به عنوان راهكاري مفيد در مقابله با اين تهديدات معرفي شده است. هدف اصلي پژوهش حاضر كمك به برنامه ريزي تاب آور شهرها براي آينده و تبيين مدل برنامه ريزي فضايي تاب آور در برابر زلزله مي باشد. اين هدف به كمك درك رابطه متقابل برنامه ريزي فضايي و تاب آوري شهري در برابر زلزله محقق مي گردد. از اين رو ابتدا با كمك مطالعه اسنادي چارچوب جديدي با عنوان SRPF معرفي شده و سپس با كمك روش فراتحليل كيفي، ۷۱ سند مرتبط با تاب آوري كالبدي در برابر زلزله بررسي و بعد از معرفي مهم ترين مولفه ها و معيارها، رتبه بندي آنها با كمك روش AHP فازي انجام گرديد. بر اين اساس چارچوبي معرفي گرديد كه برنامه ريزان و مديران شهري، مي توانند با مراجعه به آن، به مهم ترين مولفه ها و معيارهاي تاب آور ساختن شهرها براي آينده به راحتي دسترسي داشته باشند. به طور كلي نتايج پژوهش نشان مي دهد بين مولفه هاي برنامه ريزي فضايي در مقابله با بلايا (جاده ها، فضاهاي باز، زيرساخت هاي فيزيكي و زيرساخت هاي حياتي) و معيارهاي تاب آوري كالبدي شهرها در برابر زلزله (مقاومت كالبدي، شبكه راه ها، وضعيت خدماتي و تاسيسات زيرساختي و همچنين وضعيت فضاي باز) تشابه معني داري وجود دارد. همچنين مهم ترين عواملي كه بايد در ارائه مدل برنامه ريزي فضايي تاب آور براي آينده شهرها در برابر زلزله ها مورد توجه قرار گيرند شامل آمادگي، قابليت تغيير پذيري، استحكام، سازگاري و انعطاف پذيري و خودسازماني مي باشد. در نهايت نيز معيارها و زيرمعيارهاي به دست آمده از روش فراتحليل نيز با كمك پنچ بازوي اصلي SRPF تدقيق شده و اعتبار چارچوب پيشنهادي تاييد مي گردد.