نقش مؤلفه‌‌هاي تاب‌آوري تحصيلي و راهبردهاي خودتنظيمي در تمايزگذاري دانشجويان اهمال‌‌كار و غير اهمال‌‌كار

هدف از پژوهش حاضر تعيين نقش مؤلفه‌‌هاي تاب‌‌آوري و راهبردهاي خودتنظيمي در تمايزگذاري بين دانشجويان اهمال‌‌كار و غير اهمال‌‌كار بود. اين پژوهش از نوع علي مقايسه‌اي و  با روش تحليل تابع تشخيص  انجام شد. جامعۀ آماري پژوهش حاضر كليۀ دانشجويان دختر و پسر دانشگاه قم، در سال تحصيلي 1399- 1400 به تعداد 10071 نفر بودند كه بر اساس جدول كرجسي و مورگان تعداد 420 دانشجو با روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزارهاي مورد استفاده در اين پژهش شامل مقياس اهمال‌‌كاري تحصيلي سولومن و راثبلوم (1984)، پرسش‌نامه تاب‌‌آوري تحصيلي ساموئلز (2004) و پرسش‌نامه راهبردهاي خودتنظيمي پنتريچ و دي‌‌گروت(1990) بود. داده‌‌هاي جمع‌‌آوري شده با استفاده از روش تحليل تابع تشخيص مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌‌هاي حاصل از  تحليل تابع تشخيص به يك تابع معنادار منجر شد كه طبق  اين تابع راهبردهاي خودتنظيمي فراشناختي، انگيزشي و مؤلفه‌‌ي مسئله محور مربوط به تاب‌‌آوري داراي بالاترين توان تمايز در دو گروه دانشجويان بودند. همچنين نتايج تابع تشخيص نشان داد كه حدود 78 درصد افراد به درستي در طبقات اوليه گروه بندي شدند. با توجه به يافته‌‌ها‌‌ي پژوهش مي‌‌توان از طريق تدوين برنامه‌هاي مناسب آموزشي و اجراي راهكارهاي تقويت تاب‌آوري تحصيلي و خودتنظيمي و همچنين ايجاد محيط تسهيل‌كننده براي يادگيرندگان، اهمال‎كاري تحصيلي دانشجويان را كاهش و به بهبود عملكرد تحصيلي آنان كمك كرد.