تأثير روش آموزش كوانتومي بر خودكارآمدي، مهارت ارتباطي و انگيزه پيشرفت تحصيلي دانش-آموزان

هدف مقاله حاضر بررسي تأثير روش آموزش كوانتومي بر خودكارآمدي، مهارت ارتباطي و انگيزه پيشرفت تحصيلي دانش‌آموزان پسر سال اول متوسطه دوم است. روش پژوهش شبه آزمايشي با پيش‌آزمون - پس‌آزمون و گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش تمام دانش‌آموزان پسر سال اول متوسطه دوم شهر نورآباد- لرستان (1650 دانش‌آموز) بودند كه با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي 30 نفر (15 نفر گروه كنترل و 15 نفر گروه آزمايش) به‌عنوان نمونه آماري انتخاب شد. ابزار گردآوري داده‌ها شامل پرسشنامه خودكارآمدي عمومي شرر و همكاران (1982)؛ پرسشنامه مهارت ارتباطي كوئيندام (2004)؛ پرسشنامه انگيزه پيشرفت تحصيلي هرمنس (1970) بود كه پايايي آن‌ها با روش آلفاي كرونبـاخ به ترتيب با 83/0؛ 89/0 و 82/0 تأييـد شـد. براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها از آمار توصيفي (ميانگين، انحراف معيار) و آزمون تحليل كوواريانس استفاده شد. برنامه آموزشي، پروتكل روش آموزش كوانتومي شامل يك برنامه 12 جلسه‌اي بود. نتايج نشان داد كه به‌كارگيري پروتكل روش آموزش كوانتومي موجب افزايش خودكارآمدي؛ بهبود مهارت ارتباطي و افزايش انگيزه پيشرفت تحصيلي دانش آموزان شده است. اين يافته‌ها پيامدهاي مهمي براي محيط‌هاي آموزشي دارند؛ ما مي‌توانيم با ادغام آموزش كوانتومي در برنامه درسي به بهبود فرآيند يادگيري، رفتارهاي آموزشي و شخصيت دانش‌آموزان كمك نماييم.