تاثير آموزش مهارت هاي ارتباطي بركيفيت مراقبت و خودكارآمدي پرستاران شاغل در اورژانس

مقدمه: برقراري ارتباط يك مهارت باليني مي باشد كه نقش كليدي در ارائه خدمات مناسب درمان دارد. نداشتن مهارت ارتباطي كافي ميتواند باورهاي خود كارآمدي پرستار را تحت تأثير قرار دهد و بر كيفيت مراقبت از بيمار لطمه وارد كند. لذا مطالعه حاضر با هدف تعيين تاثير آموزش مهارت هاي ارتباطي بركيفيت مراقبت و خودكارآمدي پرستاران شاغل در اورژانس بيمارستان هاي شهر ماهشهر انجام شد. روش كار: اين مطالعه نيمه تجربي بر روي 42 نفر از پرستاران شاغل در اورژانس بيمارستان هاي ماهشهر در سال 1402 انجام شد. نمونه ها با در نظر گرفتن معيارهاي ورود به دو گروه آزمون (21 نفر) و كنترل (21 نفر) تقسيم شدند. آموزش مهارت هاي ارتباطي به گروه آزمون طي4جلسه 2 ساعته داده شد. گروه كنترل، آموزشي دريافت نكردند. ابزار گردآوري اطلاعات شامل پرسشنامه دموگرافيك، پرسشنامه كيفيت مراقبت پرستاري (QUALPAC) و پرسشنامه خودكارآمدي (GSE-17) بود. جهت تجزيه و تحليل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 2۶ و آمار توصيفي و استنباطي استفاده شد. يافته ها: نتايج آزمون تي زوجي نشان داد بين نمره بُعد رواني اجتماعي، بُعد ارتباطي و بُعد جسمي كيفيت مراقبت در گروه آزمون قبل و بعد از مداخله تفاوت معنادار بود (0.001 P). در گروه كنترل تفاوت معنادار در بُعد رواني اجتماعي (0.295=P)، بُعد ارتباطي (0.469=P)، بُعد جسمي (0.460=P) نبود. بين نمره كل كيفيت مراقبت در گروه آزمون قبل و بعد از مداخله تفاوت معناداربود(0.001 P). در گروه كنترل قبل و بعد از مداخله تفاوت معنادار نبود(0.958=P). همچنين بين نمره كل خودكارآمدي در گروه آزمون قبل و بعد از مداخله تفاوت معنادار بود(0.001 P). در گروه كنترل تفاوت معنادار نبود (0.05=P).  نتيجه گيري: با توجه به تأثير مثبت آموزش مهارت هاي ارتباطي، بركيفيت مراقبت و خودكارآمدي پرستاران در اين مطالعه، لازم است سياست گذاران حوزه سلامت جهت ارتقاي كيفيت مراقبت و خودكارآمدي پرستاران برنامه ريزي نمايند.