تدوين مدل رفتارهاي خودآسيبي براساس تجربه تروماي كودكي و ناگويي هيجاني با ميانجيگري ذهني سازي در نوجوانان

مقدمه: ميزان شيوع خودآسيبي در نوجوانان در حال افزايش است و بنابراين به يك مشكل بهداشت عمومي گسترده تبديل شده است و نوجواناني كه به خود آسيب مي زنند به طور قابل توجهي خطر افكار و رفتار خودكشي را دارند. از اين رو، پژوهش حاضر با  هدف تدوين مدل رفتارهاي خودآسيبي براساس تجربه تروماي كودكي و ناگويي هيجاني با ميانجيگري ذهني سازي در نوجوانان انجام شد روش كار: پژوهش حاضر همبستگي مبتني بر معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش تمام نوجوانان شهر تهران در سال 1402 بودند از ميان آنها تعداد 230 نفر به صورت دردسترس انتخاب و پرسشنامه آسيب به خود (SHI)، پرسشنامه تروماي دوران كودكي (CTQ)، پرسشنامه ناگويي هيجاني تورنتو (TAS-20) و پرسشنامه كنش‌وري تاملي (RFQ) پاسخ دادند. براي تحليل داده‌ها از همبستگي پيرسون، مدل‌يابي معادلات ساختاري و از نرافزار SPSS-26 وAMOS-24  استفاده شد.يافته ها: نتايج نشان داد اثر مستقيم تروماي كودكي (0/55= T= 2/20 , β)، ناگويي هيحاني (β = 0.46, T = 2.55)، ذهني سازي (مولفه اطمينان) (T = -9.58 β = -0.88) و ذهني سازي (مولفه عدم اطمينان) (0/53= T= -6/08 , β) بر رفتارهاي خودآسيبي معنادار بود. افزون بر اين، ذهني سازي در رابطه بين تروماي كودكي و ناگويي هيجاني با رفتارهاي خودآسيبي نقش ميانجي داشت. نتايج همچنين نشان داد كه متغيرهاي پژوهش در مجموع 71 درصد از واريانس رفتارهاي خودآسيبي را تبيين كردند نتيجه گيري: براساس يافته هاي پژوهش مي توان نتيجه گرفت، نوجوانان علي‌رغم تجربيات آسيب‌زا در دوران كودكي و ناگويي هيجاني در صورت اكتساب ظرفيت بالاي روان شناختي و درك و بينش نسبت به فرايندهاي ذهني خود و خودكنترلي بر فرايندهاي دروني، توانايي تنظيم هيجان را دارا خواهند بود و كمتر اقدام به رفتارهاي خودآسيبي مي كنند. لذا پيشنهاد مي شود به درمان هاي مبتني بر تنظيم هيجان و ذهني سازي با هدف كاهش رفتارهاي خودآسيبي در نوجوانان توجه ويژه اي شود.