تدوين مدل ساختاري علائم اختلالات خوردن و مشكلات خواب براساس تروماي كودكي با ميانجي گري ناگويي هيجاني

مقدمه: مطالعات فراواني به سبب شناسي اختلالات خوردن و خواب پرداخته اند. اما ميزان موفقيت درمان هاي كنوني اين دو اختلال، به دليل عدم شناخت كافي از مكانيسم هاي روان شناختي درگير، محدود بوده است. پژوهش حاضر با هدف تدوين مدل  ساختاري علائم اختلالات خوردن و مشكلات خواب براساس تروماي كودكي با ميانجي گري ناگويي هيجاني انجام شد. روش كار: پژوهش حاضر توصيفي- همبستگي از نوع الگوي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش را كليه افراد مراجعه كننده به كلينيك ها و مراكز خدمات روان شناختي شهر تهران در سال 1402 تشكيل دادند. از ميان جامعه آماري، 280 نفر به شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش عبارت بودند از: پرسشنامه آسيب‌هاي كودكي، آزمون نگرش هاي خوردن، پرسشنامه اختلال خواب و مقياس ناگويي هيجاني تورنتو. براي تحليل داده‌ها از همبستگي پيرسون، مدل‌يابي معادلات ساختاري و از نرافزار SPSS نسخه 23 وAMOS  نسخه 23 استفاده شد.يافته ها: يافته ‌ها حاكي از برازش مدل مورد نظر بود. نتايج به دست آمده حاكي از تاثير غيرمستقيم تروماي كودكي بر اختلالات خوردن (0.05 P، 0.47=β) و مشكلات خواب (0.05 P، 0.51=β) از طريق ناگويي هيجاني بود. نتايج همچنين نشان داد كه متغيرهاي پژوهش در مجموع 69 درصد از واريانس اختلالات خوردن و 79 درصد از واريانس مشكلات خواب را تبيين كردند.نتيجه گيري: نتايج نشان داد كه ناگويي هيجاني، عاملي است كه افراد مبتلا به تروماي اوليه را در برابر اختلال خوردن و خواب آسيب پذيرتر مي كند. تحقيقات آينده مي توانند با افزودن مداخلات باليني كه هدف آنها رسيدگي به ناگويي هيجاني است، نتايج درمان اختلالات خوردن و خواب را بهبود ببخشند.