از تاريخ روايي تا روايت داستاني (مقايسه شيوه هاي روايتگري در اسكندرنامه هاي فردوسي و نظامي)

اسكندر شخصیتی تاریخی است كه زندگی و كشور گشایی های او، در شاهنامه فردوسی و منظومه های شرفنامه و اقبالنامه نظامی دستاویزی شده است برای نقل روایت. روایت های جهان بی شمارند اما علی رغم گوناگونی شكل های روایت، هر متن روایی نیاز به واسطه ای دارد كه آن را روایت كند. این واسطه راوی است و دیدگاه و شیوه های روایتگری او یكی از مهم ترین عواملی است كه باعث تمایز شكل های گوناگون روایت می شود. در این نوشته، روایت های فردوسی و نظامی از داستان اسكندر، از نظر شیوه های روایتگری مورد بررسی قرار می گیرد. به این منظور، ابتدا ضمن تعریفی از روایت، به تفاوت های روایت داستانی و تاریخ روایی اشاره می شود. سپس دو متن از نظر تفاوت های راوی در دیدگاهی كه انتخاب كرده اند و شیوه هایی كه برای واقع نمایی داستان از آنها بهره جسته اند، مورد بررسی قرار می گیرد و نهایتا بر اساس چگونگی استفاده از گفت و گوها، توصیف ها، شیوه های انتقال در هر داستان و نیز مطابقت هر متن با قواعد ژانر، میزان توفیق راویان این روایت ها در واقع نمایی داستان سنجیده می شود.