ارزيابي و تحليل گستره خشكسالي در استان اصفهان بر پايه چهار شاخص مهم خشكسالي

بررسي گسترش مكاني خشكسالي در مديريت خطر خشكسالي اهميت دارد. برآورد گستره تحت تاثير خشكسالي در استان اصفهان هدف اين پژوهش است. به اين منظور بارندگي سالانه 12 ايستگاه مهم استان اصفهان شامل مراكز شهرستان ها در دوره آماري 2003-1973 مورد بهره گيري قرار گرفت. در آغاز با بهره گيري از آزمون روند و همگني، مشخص شد ايستگاه اصفهان داراي روند معني داري است. سپس وضعيت خشكسالي در هر سال با بهره گيري از چهار شاخص PNPI، DPI، RAI و SPI محاسبه شد. نتايج اين بررسي نشان داد بر پايه چهار شاخص فوق، خشكسالي در مقياس منطقه اي به طور ميانگين به ترتيب 31، 37، 23 و 52 درصد منطقه را فرا مي گيرد. اين بررسي همچنين نشان داد كه از بين شاخص هاي مختلف، تنها شاخص DPI كه وضعيت خشكسالي را نشان مي دهند با طول جغرافيايي رابطه دارد. به عبارت ديگر خشكسالي با افزايش طول جغرافيايي و حركت به سمت شرق استان با تناوب و شدت بيشتر رخ مي دهد. در حالي كه شاخص هاي ديگر چنين رابطه اي را نشان نمي دهند. همچنين با توجه به شاخص SPI به عنوان مهمترين شاخص، در دوره آماري 30 ساله به طور ميانگين همواره نيمي از استان اصفهان در معرض خشكسالي قرار داشته است. اين موضوع اهميت ايجاد يك نظام پايش و مديريت منطقه اي را به منظور كاهش اثرات خشكسالي نمايان مي سازد.