اماكن مقدس در ارتباط با طبيعت (آب، درخت و كوه)

اماكن مقدس در ارتباط با طبيعت (آب، درخت و كوه)

توجه به طبيعت و گراميداشت مظاهر آن همچون كوه، آب، آتش، گياه، خورشيد، ماه و ستارگان از گذشته هاي دور مرسوم بوده است. درباورهاي اسطوره اي ايرانيان باستان آب، گياه، ماه و خورشيد از نمادهاي اَناهيتا و مهر بوده اند. مهر مظهر نور و فروغ خورشيد كه پرستش او در كنار آب انجام مي شده و هم چنين نيايش اَناهيتا ايزدبانوي آبها و باروري و حاصلخيزي در ارتباط با آب و گياه بوده است. اغلب نيايشگاههاي ايزدان مهر و ماه (ميترا و اَناهيتا) در جوار كوه، چشمه و درخت مقدس بر پا مي شده است. از اين جمله مي توان به چارتاقي ها اشاره كرد كه برخي به آتشكده يا اماكن مقدس ديگر تبديل شده اند.

Consideration for nature and its manifestations such as fire, water, plant, sun, moon and starts were popular from ancient times. In Presian mythology, water, plant, moon and sun were the symbols of Mithra and Anahita. Mithra, the symbol of light and blaze of sun, were worshiped along with water. Worshipping of Anahita, goddess of water and fertility, were related to water and plant. Temples of Mithra and moon (Mithra and Anahaita) were usually constructed next to the mountain, fountain and holly trees. The char taghi were the examples of such places that some of them transformed to shrines or fire-temple.