تحليل معناشناختي «قرب الي‌الله» در قرآن كريم

تحليل معناشناختي «قرب الي‌الله» در قرآن كريم

معناشناسي (Semantics) بخشي از دانش زبان شناسي يا شاخه‌اي مستقل از آن است كه از رهگذر آن مي‌توان به تحليل معناي واژه‌ها و جمله‌هاي يك متن پرداخت و جايگاه دقيق كلمه‌ها و تركيب‌هاي آن را با توجه به نظام معنايي كه در آن قرار دارد، به دست آورد. اين نوشتار به تحليل معناشناختي «قرب الي‌الله» در قرآن مي‌پردازد. براي اين منظور به واژه‌هايي كه در حوزه معناييِ (Semantic fields) بندگي خدا با واژه كانوني «قرب» ارتباط معنايي دارند، توجه شده است. تحليل معناشناختي قرب در قرآن نشان مي‌دهد كه اين واژه با اضافه به واژه «الله»، از معنايي تازه از مفهوم قرب حكايت دارد كه با متفاهم آن در عصر نزول متفاوت است. اين مفهوم در قرآن مانند ايمان ذومراتب است. مومنان، متقين و ابرار هريك به مراتبي از قرب نايل آمده‌اند. انسان در سير الي‌الله با پذيرش اسلام به قلمرو قرب الهي وارد مي‌شود و با ايمان، عمل صالح، تقوي و بِرّ به هسته مركزي آن نزديك‌تر مي‌گردد.

Semantics is a branch of linguistics or an independent branch through which it is possible to analyze the meanings of the words and sentences of a text finding their exact and proper positions based on their semantic system. This article deals with the semantic analysis of “seeking proximity to Allah” in the holy Quran. Achieving this goal, it has shed new light on the words lying in the semantic field of the state of being a servant of God and relevant to the focal word “proximity”. The semantic analysis of proximity in the holy Quran shows that this term next to the term “Allah” refers to a new meaning different from its usages at the time of revelation. This concept in the holy Quran has a graded meaning like that of faith “Iman”. The faithful “Muminun”, the virtuous “Muttaqun” and the righteous “Abrar” each have reached a particular grade of proximity. Towards his journey to Allah and embracing Islam, man is admitted into the domain of the proximity of Allah getting closer to its central core through faith, good deed, virtue, and righteousness.