متناقض نما در شعر معاصر عربي بر اساس شعر«محمود درويش»،« امل دنقل»و« سعدي يوسف

متناقض نما در شعر معاصر عربي بر اساس شعر«محمود درويش»،« امل دنقل»و« سعدي يوسف

يكي از انواع آشنايي زدايي در زبان انتخاب بيان پارادوكسي است كه علماي بلاغت ما آن را نشناخته و جزو تضاد به شمار آورده اند.گرچه در ادب عربي از ديرباز متناقض نما به كار رفته است، امّا به عنوان ترفندي شاعرانه در كتاب هاي صناعات شعري نيامده و شاعران از طريق ادبيّات غرب با آن آشنا شده اند. پارادوكس در زبان شعر معاصر عرب در دو ساختار نحوي و معناشناختي شكل مي گيرد. پارادوكس از جهت دوسويه آن دو قسم است: يكي پارادوكس نزديك و ديگر پارادوكس دور.دو طرف متناقض در تصوير پارادوكسي مانند دو تيغه قيچي اند كه ذهن معتاد به امور عادّي را مي گزند. هرچه فاصله ميان دوسويه كمتر باشد بر بلاغت سخن افزوده مي شود و پايه و مايه سخن بالاتر مي‌رود.

Paradoxical expression is a type of defamiliarization – unknown to early Arabic Linguists – who considered it as a kind of antinomy. In Arabic literature paradox has been used since early periods but it was not recorded as poetical trick in literary figures books. Modern Arab poets became acquainted with it through Western literature. Paradox in Arabic contemporary poetry is formed in syntax and semantic. Paradox in case of its mutual shape has two kinds: near paradox and far paradox. The two sides of paradox in oxymoron are like two blades of scissors which sting the mind that is addicted to usual affairs. The nearer the space between the two sides of paradox, the more eloquent the speech