بررسي احتمال بقاي يك ساله و عوامل موثر بر آن در بيماران سكته قلبي

بررسي احتمال بقاي يك ساله و عوامل موثر بر آن در بيماران سكته قلبي

مقدمه: بيماري هاي قلبي عروقي مهم ترين عامل مرگ ومير در اغلب كشورهاي جهان شناخته شده اند و طبق آمارهاي رسمي، ميزان مرگ ومير ناشي از اين پديده در ايران رو به افزايش است. با توجه به نقش متغيرهاي مختلف در روند بيماري، در اين تحقيق تلاش شده مقدار احتمال بقاي و ارتباط آن با متغيرهاي مختلف موثر در ميزان بقاي بيماران مبتلا به سكته قلبي مورد مطالعه قرار گيرد. مواد و روش ها: مطالعه انجام شده يك مطالعه هم گروهي تاريخي مي باشد كه 113 بيمار بستري در بخش CCU بيمارستان امام حسين (ع) شاهرود با تشخيص سكته حاد قلبي در شش ماه دوم سال 1382 و 1383 را مورد بررسي قرار داده است. در اين مطالعه ضمن بررسي سرانجام بيماري تا يك سال پس از سكته قلبي، اطلاعاتي در مورد سن، جنس، مصرف سيگار، سابقه ديابت، دريافت و عدم دريافت استرپتوكيناز نيز استخراج گرديد و اثر آن بر سرانجام بيماري (Outcome) با استفاده از روش حاصل ضرب كاپلان- ماير بررسي شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و Epi-Info آناليز گرديد. نتايج: ميانگين سن بيماران 1/13±9/63 سال بود. از اين افراد تحت مطالعه، 6/64 درصد مرد و 9/23 درصد سيگاري بوده اند. 1/53 درصد سابقه فشار خون بالا، 8/24 درصد سابقه ديابت، 4/35 درصد سابقه بيماري هاي ايسكميك قلبي و 2/6 درصد نيز بلوك قلبي داشته اند. در طي يك سال 36 نفر (9/36%) از بيماران بر اثر بيماري قلبي فوت نموده اند. احتمال بقاي يك ساله در مردان 9/69% و در زنان 0/65% بوده كه تفاوت معناداري را نشان نمي دهد. احتمال بقاي يك ساله در بيماران دريافت كننده استرپتوكيناز (6/81%) به طور معناداري بالاتر از بيماراني بود كه استرپتوكيناز دريافت نكرده بودند اين اختلاف پس از حذف اثر سيگار نيز معنادار بود (05/0 > P). نتيجه گيري: در اين مطالعه مصرف استرپتوكيناز به عنوان يك داروي ترومبوليتيك در ميزان بقاي بيماران موثر بوده در حالي كه جنسيت و سابقه بيماري هاي ايسكميك قبلي و ديابت در اين بيماران بر احتمال بقاي يك ساله تاثير ندارند. واژه هاي كليدي: احتمال بقا، سكته قلبي، استرپتوكيناز، ديابت

Introduction: Myocardial infarction (MI) with 25- 30% mortality rate is one of the most common causes of death in most countries. According to recent data, MI is an increasing event in Iran. The aims of this study were to determine the 1-year survival rate and its correlates with MI among patients. Methods: This nonconcurrent cohort study was done on 113 patients with first acute MI who had been admitted in Imam Hossein hospital during the year 2004. Kaplan-Maier product limit and log rank test for survival analysis were used. Results: From 113 patients studied, there were 73(64.6%) males and their mean age was 63.9±13.1 (range 16-89). According to of the past history of these patients relived that 23.9% had been smokers. The most frequent risk factors were hypertensions (53.1%), history of previous ischemic heart disease (35.4%), diabetes mellitus (24.8%) and heart block (6.2%). Thirty six (31.9%) of them died in first one-year after admission. The 1-year survival rate was 69 percent. Significant predictors of 1-year survival in our study were administration of streptokinase and use of B-blockers after discharge. Conclusion: We concluded that mortality in first year after MI has been significantly reduced because of therapies including thrombolysis and B-blockers. Keywords: Survival, Myocardial infarction, Streptokinase, Diabetes.