بررسي تاثير شعاع، ضخامت و سختي استخوان بر ميزان تنش بافت اطراف ايمپلنت دنداني به روش اِلمان محدود

چكيده زمينه و هدف: تعيين استحكام ايمپلنت‌ها بسيار حايز اهميت مي‌باشد. به همين جهت هدف از اين مطالعه بررسي پايداري ايمپلنت دنداني كاشته شده در مدل‌هاي كلينيكي گزارش شده از فك و تعيين ميزان تا?ثير شعاع، ضخامت و سختي استخوان فك، بر ميزان تنش بافت اطراف ايمپلنت دنداني با استفاده از روش اِلمان محدود مي‌باشد. روش بررسي: در اين مطالعه آزمايشگاهي مدل Wire frame سه بُعدي فك، از اطلاعات CT-Scan يك مرد 25 ساله به كمك نرم افزار Mimix ساخته و اين مدل در نرم افزار CATIA ساده سازي و پس از كاشت ايمپلنت، در Abaqus، با ضخامت و سختيهاي متفاوت و تحت بارگذاري مايل و متمركز با اعمال شرايط مرزي مناسب، آناليز اِلمان محدود شد. يافته‌ها: در مدل‌هاي كلينيكي فك نشان داده شد كه فك با لايه‌اي نازك از استخوان كورتيكال با هسته كم چگال، بيشترين تنش در بافت Cortical را از ميان مدل‌هاي كلينيكي داشت. افزايش شعاع بافت كورتيكال باعث كاهش تنش در فك شد. ضخامت دو ميلي‌متر استخوان در اطراف ايمپلنت دنداني به عنوان ضخامت بحراني استخوان محاسبه گرديد. نتيجه‌گيري: افزايش سختي هر كدام از بافتهاي كورتيكال و (كانسلس) Concellous استخوان فك باعث افزايش تنش در همان بافت و كاهش پارامترهاي تنش و كرنش در بافت ديگر شد. تا?ثير افزايش ضخامت استخوان براي ضخامتهاي كمتر از دو ميلي‌متر بسيار بيشتر از ضخامتهاي بيش از دو ميلي‌متر بود. كليد واژه‎ها: ايمپلنت دنداني – آناليز اِلمان محدود – توزيع تنش – كيفيت استخوان.