بررسي تاثير بلندمدت تكانه هاي مالي و پولي بر رشد اقتصادي در ايران

A Study on the Effect of Long Term Fiscal-Monetary Shocks on the Economic Growth of Iran

در چارچوب اقتصاد كلان، يكي از اهداف مهم سياست مديريت تقاضا، دست يابي به ثبات توام با رشد اقتصادي است. بدين منظور، مقاله ي حاضر تاثير بلند مدت و كوتاه مدت تكانه هاي مالي و پولي بر رشد اقتصادي در ايران را طي دوره ي 86-1342، بررسي كرده است. نتايج برآورد پارامترهاي مدل با استفاده از الگوي خودتوضيح برداري با وقفه هاي گسترده نشان مي دهد كه تاثير تكانه هاي مالي بر رشد اقتصادي در بلندمدت مثبت است، ولي تاثير تكانه هاي پولي در اين دوره معني دار نيست. نظر به اينكه افزايش 10 درصدي در تكانه هاي مثبت مخارج دولت، رشد اقتصادي را در كوتاه مدت و بلندمدت كمتر از ده درصد افزايش مي دهد، رابطه ي بلندمدت و كوتاه مدت بين سياست مالي و رشد اقتصادي بي كشش است. معني دار بودن ضريب تعديل نشان مي دهد كه تاثير تكانه هاي مالي- نفتي بر رشد اقتصادي، عدم تعادلي است و سرعت استهلاك ساليانه آن حدود 2/53 درصد مي باشد.

From a macroeconomics point of view, achieving economic growth and stability are two main targets of demand-management policies. Thus, this paper is aimed at examining the long term and short term relationship between fiscal and monetary shocks and economic growth in Iran during 1342-86 (1963-2007) periods. Using Auto-Regressive Distributed Lag models, estimated parameters show that in the long term, there is a asymmetric relation between fiscal shocks and economic growth. However, long term relation between monetary shocks and economic growth is not significant. As a 10 percent increase in positive government expenditure shocks leads to less than 10 percent increase in long term and short term economic growth, the long and short term relations between fiscal policy and economic growth is inelastic. Further, the ECM coefficient (0.532) reveals that the relationship between fiscal and oil shocks and economic growth is unbalanced and the annual depreciation speed is 53.2 percent.