تعيين عوامل موثر در تحقق خودكفايي زنان سرپرست خانوار

اين پژوهش به دنبال شناسايي و تحليل عوامل موثر در تحقق خودكفايي زنان سرپرست خانوار در مناطق شهري استان كردستان است. روش پژوهش از نوع توصيفي- پيمايشي و مقطع زماني آن سال 1387 بود. بر اين اساس تعداد 190 نفر از زنان سرپرست خانوار شاغل با روش نمونه گيري تصادفي سيستماتيك انتخاب شدند. ابزار جمع آوري اطلاعات پرسشنامه بود كه پس از كسب روايي، پايايي آن از طريق آلفاي كرونباخ(77/0) تعيين و تاييد شد. «وضعيت خودكفايي» زنان سرپرست خانوار به عنوان متغير پاسخ، بر اساس ملاك «خود ارزيابي» و «شاخص كمي خودكفايي» تعيين شد. روش‌هاي آماري مورد استفاده در تحليل داده‌ها شامل تحليل همبستگي، آزمون كاي اسكويير و مدل رگرسيون لوجيت است. نتايج حاصل از تحليل داده‌ها نشان داد كه بر اساس ملاك خود ارزيابي، 4/27 درصد از زنان سرپرست خانوار خودكفا هستند و شاخص كمي خودكفايي نيز بيان‌كننده آن است كه 2/24 درصد از آنها خودكفا، 5/40 درصد نيمه خودكفا و 3/35 درصد غيرخودكفا هستند. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه رابطه معني داري بين شاخص كمي خودكفايي زنان سرپرست و «خود ارزيابي» آنها وجود دارد. همين طور نتايج بيان‌كننده آن است كه نسبت تحقق خودكفايي در ميان زنان فوت همسر بيشتر و در ميان زنان ترك شده و مطلقه كمتر از ساير گروه‌ها است. برآورد رگرسيون لوجيت به منظور شناسايي عوامل تعيين كننده احتمال تحقق خودكفايي زنان سرپرست خانوار نشان داد كه متغيرهاي بيمه اجتماعي، تنوع درآمدي، ارزش دارايي‌ها و مدت زمان فعاليت وارد مدل شده و در يك تركيب خطي 68 درصد از احتمال تحقق خودكفايي زنان سرپرست خانوار را تبيين مي‌كند. در پايان بر اساس نتايج پژوهش سعي شد پيشنهادهاي كاربردي مرتبط ارايه شود.