پديد آورندگان :
عبادي ، علي نويسنده ebadi, ali , ساجد، كامل نويسنده دانشكده كشاورزي,دانشگاه محقق اردبيلي,ايران , , سنجري ، اميرقلي نويسنده ,
چكيده فارسي :
به‌منظور بررسي تاثير قطع آبياري بر انتقال مجدد ماده خشك و برخي صفات زراعي در جو بهاره، آزمايش مزرعه‌‌اي در ايستگاه تحقيقات كشاورزي و منابع‌طبيعي اردبيل در سال زراعي 1388 اجرا شد. آزمايش به‌صورت كرت‌هاي خرد شده در قالب طرح پايه بلوك‌‌هاي كامل تصادفي در سه تكرار انجام شد. تيمارهاي آبياري شامل آبياري معمول، عدم آبياري و قطع آبياري در مرحله گلدهي به‌عنوان عامل اصلي و چهار ژنوتيپ جو بهاره (EBYTW-11، EBYTW-2، EBYTW-3 و EBYTW-7) به‌عنوان عامل فرعي در نظر گرفته شد. نتايج نشان داد كه ميزان، كارايي و سهم ماده خشك انتقال يافته از اندامهاي مختلف هوايي گياه به دانه با قطع آبياري افزايش يافت، به‌طوري‌كه سهم كل اندامهاي هوايي در تيمار عدم آبياري و قطع آبياري در مرحله گلدهي نسبت به شرايط آبياري معمول در عملكرد نهايي دانه، به‌ترتيب 8/67 و 0/38 درصد بالاتر برآورد شد. ژنوتيپ EBYTW-2 در شرايط عدم آبياري داراي ميزان (ساقه و كل اندامهاي هوايي) و سهم (ساقه و ميانگره برگ پرچم) بيشتري از ماده خشك انتقال يافته به دانه بود. بالاترين كارايي ماده خشك انتقال يافته از ساقه و برگ به دانه از ژنوتيپ EBYTW-3 و بالاترين كارايي ماده خشك انتقال يافته از ميانگره برگ پرچم متعلق به‌ژنوتيپ EBYTW-11 بود كه به ترتيب در شرايط عدم آبياري و قطع آبياري در مرحله گلدهي به‌دست آمد. ارتفاع بوته، طول سنبله و طول ميانگره برگ پرچم در شرايط عدم آبياري نسبت به شرايط آبياري معمول به‌ترتيب 9/33، 5/24 و 9/11 درصد كاهش يافت. عملكرد دانه و زيست توده در تيمار عدم آبياري و قطع آبياري در مرحله گلدهي نسبت به تيمار آبياري معمول به ترتيب 4/47 و 9/16 درصد و 6/36 و 9/9 درصد كاهش يافت. ژنوتيپ EBYTW-2 نسبت به ساير ژنوتيپ‌‌ها طول سنبله، وزن هزار دانه، عملكرد دانه و زيست توده بيشتري داشت.
چكيده لاتين :
In order to study the effect of irrigation cut on dry matter remobilization and some of agronomy traits on spring barley, a field experiment was conducted by using a split-plot based on randomized complete block design (RCBD), in three replications, at agricultural and natural resource research center of Ardebil, in 2009. Irrigation treatments included normal irrigation (as local routine in past years), no-irrigation and irrigation cut at stage an thesis substituted in main plots, and spring barley genotypes, EBYTW-11, EBYTW-2, EBYTW-3, and EBYTW-7 were placed in sub-plots. Results showed that amount, efficiency and contribution of dry matter remobilization from various organs of plant to grains were increased with irrigation cut, so that the contribution of dry matter remobilization at no irrigation treatment and irrigation cut in stage an thesis were estimated 67.8 and 38.0 percent, respectively, higher than that normal irrigation treatment. Means comparing of interaction effects showed that EBYTW-2 genotype had higher dry matter translocation (culm and various organs total) and contribution to grain yield. the highest dry matter efficiency of culm and leaf was belongs to EBYTW-3 genotype and the highest dry matter efficiency of peduncle was obtained from EBYTW-11 genotype in no irrigation and irrigation cut at an thesis stage treatments, respectively. The plant height, head and panicle length decreased at no irrigation rather than normal irrigation treatment (33.9, 24.5, and 11.9 percent, respectively). Results showed this reduction were 47.4 and 16.9 percent for grain yield, also 36.6 and 9.9 percent for biological yield at no irrigation treatment and irrigation cut at thesis stage in compared with normal irrigation treatment. The EBYTW-2 genotype in head length, 1000-grain weight, grain and biological yield had higher value than other genotypes.
