شعر تعليمي در منظومه هاي عطار

Didactic poetry in the long poems of Attar

شيخ فريدالدين عطار نيشابوري شاعر مشهور و توانمند ادبيات فارسي است كه با زباني سليس و بي‌تكلف و با گنجينه گرانبهايي از حكمت و عرفان، ذوق و هنر و فلسفه عميق ديني، در مثنوي هاي خود به تعليم معاني و مضامين پيچيده عرفاني و اخلاقي پرداخته است. بررسي منظومه هاي عطار از منظر انواع ادبي گوياي اين است كه اين منظومه ها جامع انواع ادبي و مضامين شعري متنوع و گوناگوني هستند؛ اما تمامي اين انواع و مضامين، كاركرد يكساني ندارند. بخش قابل توجهي از منظومه ها به شعر تعليمي اختصاص پيدا مي كند؛ در واقع مضمون عمده يا آنچه فرماليست ها از آن تعبير به «عنصر غالب» مي كنند در اين آثار تعليم است. با توجه به اينكه شعر تعليمي و گونه‌هاي آن جايگاه ويژه‌اي در منظومه هاي عطار دارد، اين مقاله بر آن است تا به بررسي شعر تعليمي و مشخص كردن جايگاه اين نوع شعر در مثنوي هاي عطار بپردازد

Attar, the famous and competent Persian poet, has taught the complex mystical and moral contents through fluent and easy language in his Mathnavi.His language is full of mysticism, wisdom, good artistic taste and deep philosophical religion. The study of long poems of Attar from perspective of different literary genres show that these poems contain all different genres and different poetical contents; however, all these genres and contents haven’t similar function. A considerable part of his long poems allocates to didactic poetry, in fact the dominant content in his works is education according to formalist theory. Therefore, the present article attempts to study didactic poetry and determines its position in Attarʹs Mathnavi.