بررسي اثر آموزش روي چگونگي استفاده از داروها در فرايند احيا قلبي-ريوي و مغزي

Assessment of the effect of education on CPCR drug administration method

مقدمه: احيا قلبي، ريوي و مغزي، يك فرايند مهم و پيچيده در درمان ايست قلبي- ريوي است كه عوامل بسياري روي ميزان موفقيت و كيفيت آن اثر مي گذارند. هدف اين مطالعه بررسي چگونگي استفاده از داروها در طي فرآيند احيا ، مقايسه آن با استانداردهاي موجود و تعيين تاثير آموزش در اين زمينه است. روش كار: در اين پژوهش نيمه تجربي، تمامي كاركناني كه در فرايند احيا قلبي- ريوي بخش اتفاقات بيمارستان پيمانيه مشاركت داشتند به عنوان واحدهاي پژوهش در نظر گرفته شدند. با توجه به هدف اصلي پژوهش، قبل از ارايه هر گونه آموزش، عملكرد واحدهاي پژوهش در سي فرآيند احيا قلبي- ريوي با استفاده از يك فهرست وارسي مشاهده اي محقق ساخته سنجيده شد. سپس با برگزاري يك كارگاه آموزشي براي تمامي افراد، مجدداً عملكرد آنان در سي فرايند احيا قلبي - ريوي سنجيده و داده هاي دو مرحله با يك ديگر مقايسه شدند. يافته‌ها: مقايسه داده هاي دو مرحله نشان مي‌دهد ميزان استفاده استاندارد از داروها در طي فرايند احيا قلبي- ريوي پس از آموزش افزايش يافته، اما اين افزايش به جز در مقدار ميانگين مصرفي اپينفرين (001/0=p) در بقيه موارد از نظر آماري معنادار نبوده است. نتيجه گيري: مطالعه حاضر نشان داد كه با ارزيابي مداوم فرايند احيا و برگزاري كارگاه هاي آموزشي و ارايه بازخورد مناسب به افراد درگير مي‌توان ميزان كاربرد استاندارد داروهاي مصرفي در اين فرايند را افزايش داد.

Introduction: Cerebrocardiopulmonary resuscitation (CPCR) is an important and complex process in treatment of cardio-respiratory arrest. Multiple factors affect the quality and success rate of this process. This study aimed to assess the administration of drugs in CPCR using the existing standards and determine the effect of education in this regard. Material and Methods: The study was conducted as a quasi-experimental research. All the personnel involved in CPCR processes applied in the Emergency Ward of Pimaneah Hospital were recruited as the study samples. With regard to the main goal of this research, the performance of the personnel on 30 CPCR processes was evaluated before the educational program by an observational checklist made by the researcher. Then a workshop was held for all of the personnel. Then their performance on 30 CPCR processes was reevaluated. The results were then compared. Results: Comparison of the data shows that the rate of standard administration of CPCR drugs after the educational program increased, but no significant relationship was found except for the mean use of epinephrine (P= 0.001). Conclusion: The present study indicated that continuous assessment of CPRC processes, educational workshops and provision of appropriate feedback to health workers can increase the rate of standard administration of CPCR drugs.