روابط سياسي نقشبنديان با حاكمان(سده پانزده ـ نوزده ميلادي)

Naqshbandis’ Political Relations with Rulers (from Fifteenth Century to Nineteenth Century AD)

فرقه صوفيه نقشبنديان در روابط سياسي خود با حاكمان ماورا النهر، توانست با اقتدار در ساختار حكومت آنان نفوذ كند و بر آن چيره شود. چرايي اين رويداد را با كاربست نظريه تعدد منابع قدرت رابرت دال مي‌توان پاسخ گفت. بر پايه اين ديدگاه، نقشبنديان در تعقيب آگاهانه منافع طريقت، توانستند از منابع قدرت ارزش‌مند خود (اقتصادي، نيروي مريدان، ايديولوژي مقبوليت يافته طريقت) براي نفوذ در حكومت بهره گيرند. اين منابع كه برخورداري نقشبنديان از همه آنها روشن است، علت لازم و كافيِ نفوذ سياسي اين طريقت در آن حكومت به شمار مي‌رود.

Naqshbandis form one of the major Sufi spiritual orders. Through their political relations with rulers of Transoxania, they succeeded at penetrating into their political structure of and eventually gained victory over them. The reasons for this happening can be explained through Robert Dahl’s theory of Pluralism of Power Sources. Enacting this theory, the Naqshbandis could successfully follow the benefits of their order by taking advantage of their valuable sources of power (such as economic power, the influence and power of their followers, their ideologically-approved order) and found their way into government. Such resources, which the Naqshbandis obviously benefited from every one of them, are assumed to be the necessary and sufficient cause of their penetration into the government.