بررسي تطبيقي خوانش ويتگنشتاين و گادامر از تاريخ‌مندي فهم

Comparative Research of Wittgenstein and Gadamer‘s Narration of Historicity of Understanding

سيطره منطق گزاره اي بر مشي فلسفيِ ويتگنشتاين اول كه در تعابيري چون تصوير، بازنمايي، تطابق و تناظر رخ مي نمايانند از يك سو، و روح حاكم بر جريان تحليلي با درون مايه هاي علم‌گرا، متافيزيك-ستيز و منطق‌محورش از ديگر سو، دعويِ تاريخ گراييِ ويتگنشتاين و التفات وي به تلقي مرسوم هرمنوتيكي را به چالش مي كشند. اين در حالي است كه دلالت هاي تاريخي نهفته در رويه زمينه-گرايانه ويتگنشتاين دوم در سايه تعابيري چون عرف، بازي، قاعده، فرهنگ و زبان مشترك هستند، كه تاريخ گراييِ خفيف وي را موجه مي نمايند. در مقابل، تاريخ از اركان كليدي سامانه هرمنوتيكي گادامر است، كه ارتباط آن با زمان‌مندي و سنت، بديهي است. در نهايت، باوجود واگراييِ محتواييِ انكارناشدني، تاكيد بر ابعاد زمينه‌گرايي مذكور، تقريب نسبي انديشه هاي ويتگنشتاين دوم و گادامر را در اين حوزه، موجب مي شود.

The domination of propositional logic in Wittgenstein’s philosophical manner in Tractatus which is revealed in the conceptions of picture, representation and correspondence on one hand, and analytical philosophy and its scientific, anti-metaphysics and logic-oriented content on the other hand, challenges Wittgenstein’s historic approach and his attention towards common hermeneutical concepts, whereas historical indications in the later Wittgenstein’s contextualistic manner namely custom, game and rule, culture and common language legitimize his slight historicism. On the contrary, history is one of the pillars in Gadamer’s hermeneutical system in which the relation with temporality and tradition is obvious. Finally, regardless of irrefutable conceptual diversion, the emphasis on the dimensions of the above mentioned of contextualism resulted in relative convergence between later Wittgenstein and Gadamer’s thought in this domain.