تحليل بحث زمان در رساله استادي كانت

Time in kantʹʹs Inaugural Dissertation

در اين مقاله نظريه زمان كانت در رساله استادي او (1770) بررسي شده است. يكي از اهداف اين بررسي نشان دادن جنبه‌هايي از اين نوشته كانت است كه در فلسفه نقادي وي بسط يافته است. در بخش اول مقاله، پس از ذكر مباني و مفاهيم مشترك ميان اين اثر با كتاب نقد عقل محض (از جمله اصل تفكيك حس از فهم و مفاهيم تماميت، جهان، جهان پديداري، صورت و شهود محض) در عين اشاره به تفاوتهاي دو متن، نقدهاي كانت از آرا ديگران درباره ماهيت زمان بر اساس اين مباني و مفاهيم نقل گرديده و نظريه زمان خود وي گزارش شده است. در بخش دوم، در تحليل و نقد اين نظريه، دلايل كانت در رد آرا ديگران و نقاط قوت و ضعف نظريه وي ارزيابي شده است. در جمع بندي كلي محاسن اين نظريه، اشاره شده است به اهميت توجه بديع كانت به نقش زمان در معرفت و ارتباط آن با ساير امور ذهني و نيز جنبه مثبت زمان به‌عنوان قانون ذهن. درباره مشكلات آن نيز اشاره شده است به فاصله معرفت بشري با وجود في‌نفسه اشيا كه مشكل اصلي فلسفه نقادي است.

Kantʹs Theory of time in his critical period has its roots in a short treatise known as Inaugural Dissertation of 1770. In this article Kantʹs explanation of the nature of time as outlined in the 1770 paper is analyzed through comparison to his ideas in Critique of Pure Reason. In the first Section of the article, principles common to Kantʹs two works are briefly discussed (along with key concepts like intuition, world and totality, and the distinction of sense and understanding). Then a report is given of Kant’s arguments against contemporary theories of time and of the conclusions he derives from these to develop his own theory. The second section contains an analysis of Kantʹs arguments and a critical assessment of his theory of time as appeared in the Dissertation. It has been shown that in this work as well as in his Critique, Kant treats time properly as a necessary component of human cognition; although the issue of chasm between subject and noumenal world remains a major problem in both works.