منابع فقه در قرآن كريم

Sources of Jurisprudence in the Holy Quran

قرآن كريم يكي از مستندات مهم شناخت و ارزيابي منابع فقه، در دانش اصول فقه است. اصل عدم حجيت ظن در منابع فقه، زمينه كلي ديدگاه قرآن در منابع فقه است. قرآن به‌عنوان نخستين منبع فقه، از ديدگاه قرآن است. احكام فقهي در قرآن حكمت ناميده شده است و حوزه قضايي و غير آن را دربرمي‌گيرد. سنّت منبع دوم فقه از ديدگاه قرآن است و از ديدگاه قرآن شامل قول، فعل و تقرير همه معصومان است كه «اهل‌البيت » خوانده شده‌اند. خبر واحد يكي از راه‌هاي اثبات سنّت است كه در قرآن اشاره شده است. عقل، با محدوديتي معيّن، در شناخت احكام فقهي از نظر قرآن، نقش مشخصي دارد.

In the Islamic legal theory, the Holy Quran is one of the important documents to recognize and assess to the sources of jurisprudence. The rule of "invalidity of suspicion" in the sources of jurisprudence is the general background of the Quranic view in the sources of jurisprudence. According to the Holy Quran, the Holy Quran is the first source of jurisprudence. In the Holy Quran, juridical judgments have been referred to as "hikmah" which covers legal and other fields. Tradition (sunnah) is, according to the Holy Quran, the second source of jurisprudence; and according to the Holy Quran, it includes sayings and deeds of the Infallibles (a) (who are called Household of the Holy Prophet (s)), and what is narrated of them. Single individual narration is a way to prove tradition which has been mentioned in the Holy Quran. With some limitation, the reason plays certain role in recognition of juridical judgments according to the Holy Quran.