الگوي پيش‏بيني احساس تنهايي بر مبناي تعامل معلم با دانش‏آموز و ابعاد ادراك شايستگي در ميان نوجوانان با و بدون نقص بينايي

Predictive Pattern of Loneliness based on Dimensions of Teacher-Student Interaction, and Perceived Competence among Students with and without Visual Impairment

هدف از انجام گرفتن اين پژوهش پيش بيني احساس تنهايي براساس تعامل معلم با دانش آموز و ابعاد ادراك شايستگي در ميان نوجوانان با و بدون نقص بينايي بود، كه با روش تحقيق همبستگي به انجام رسيد. جامعه آماري تحقيق شامل كليه نوجوانان با و بدون نقص بينايي بود كه در مقطع راهنمايي مدارس تلفيقي تحصيل مي‏نمودند. آزمودني‏هاي پژوهش كه با روش هدفمند انتخاب شدند، شامل 46 دانش‏آموز با نقص بينايي (25 پسر و 21 دختر) و 46 دانش‏آموز بدون نقص بينايي(25 پسر و 21 دختر) بودند كه به صورت تلفيقي در مقطع راهنمايي مدارس شهرستان شيراز به تحصيل اشتغال داشتند. مقياس تعامل معلم ـ دانش‏آموز، مقياس ادراك شايستگي، و پرسشنامه احساس تنهايي به عنوان ابزار سنجش مورد استفاده قرار گرفت. مطالعه ويژگي‏هاي روان‏سنجي اين ابزارها در پژوهش حاضر، نشان از روايي و پايايي قابل قبول آنها داشت. يافته‏ها مبيّن آن بود كه با فزوني يافتن هر يك از ابعاد ادراك شايستگي، احساس تنهايي كاهش مي‏يابد. تحليل رگرسيون چندگانه نشان داد كه شايستگي اجتماعي مهم‏ترين عامل پيش بيني‏كننده احساس تنهايي است. تعارض در تعامل معلم و دانش‏آموز، كه رابطه اي مستقيم با احساس تنهايي داشت، دومين عامل پيش بيني كننده اين متغير شناخته شد. نتايج نشانگر آن بود كه دختران نسبت به پسران، احساس تنهايي بيشتري را تجربه مي‏نمايند. همچنين، يافته‏ها حاكي از آن بود كه احساس تنهايي دانش‏آموزان، در مدارس مجري طرح تلفيقي، از نقص بينايي تاثير نمي‏پذيرد. از پيشنهادهاي اين پژوهش، كمك به گسترش شايستگي اجتماعي دانش‏آموزان است. همچنين، توصيه مي شود كه به منظور روشن ساختن نقش تعامل معلم ـ دانش‏آموز در خود ادراكي و احساس تنهايي دانش آموزان تحقيقات بيشتري در آموزش تلفيقي صورت پذيرد.

The purpose of the present study was to investigate the predictive pattern of loneliness based on teacher-student interaction and perceived competence among students with and without visual impairment. Method: The method of this research was descriptive-correlational. Statistical population involved all adolescents with and without visual impairment at inclusive guidance schools. Subjects were 46 guidance school students with visual impairment (25 males, 21 females) and 46 students without visual impairment (25 males, 21 females) in Shiraz. Pianta Student-Teacher Interaction Scale (PTIS), Perceived Competence Scale (PCS) and Loneliness Scale (LS) were used as measurement instruments. Factor analysis, inter-correlations between subscales, and item analysis revealed the validity of these instruments. Reliability of these instruments was assessed by the use of Cronbach alpha coefficients. Results: The results provided acceptable validity and reliability for the measuring instruments. Findings of this study revealed that all of the dimensions of perceived social competence are negatively correlated with loneliness. Multiple regression analysis showed that social competence is the most important negative predictor of loneliness. The second predictor of loneliness was teacher-student conflict which predicted loneliness positively. Findings also revealed that girls feel lonelier than boys. Furthermore, there were no significant effects of visual impairment on loneliness. Conclusion and recommendations: Based on the findings of this study, improving social competence in students is recommended. Also, more studies need to be conducted in order to clarifying the role of teacher – student interaction in perceived competence and loneliness in inclusive education.