نقش آموزش مديريت تعلل در تغيير ميزان تنيدگي واصلاح باورهاي فراشناختي دانشجويان دختر

The efficacy of procrastination management training on declining perceived stress and developing met cognition components among female students of Payame Noor University

چكيده هدف پژوهش حاضر اثربخشي آموزش مديريت تعلل در تغيير ميزان تنيدگي ادراك شده و اصلاح باورهاي فراشناختي دانشجويان دختر پيام نور بود. بدين منظور 30 نفر از دانشجويان دختر مشغول به تحصيل بر اساس معيارهاي ورود- خروج از ميان داوطلبان شركت در دوره آموزش مديريت تعلل انتخاب شدند و به طور تصادفي در دو گروه (آزمايش و گواه) جايگزين شدند. كليه آزمودني ها پرسشنامه هاي تنيدگي ادراك شده و فراشناخت را قبل و بعد از 10 جلسه آموزش گروهي مديريت تعلل تكميل كردند. تحليل نتايج با استفاده از آزمون تحليل واريانس يكراهه بيانگر معناداري كاهش تنيدگي آزمودني هاي گروه آزمايش متعاقب آموزش مديريت تعلل بود (05/0 p < ). از سوي ديگر نتايج آزمون يو مان ويتني نشان داد كه آموزش مديريت تعلل به طور معنادار باعث اصلاح باورهاي مثبت درباره نگراني و نياز به مهار به واسطه آموزش مديريت تعلل شده است (05/0 p < ). بنابراين نتايج مبين اين است كه آموزش مديريت تعلل بواسطه آموزش مهارتهاي شناختي- رفتاري مي تواند به افراد داراي تعلل كمك كند تا رفتارها و شناخت هاي ناسازگار قبلي خود را اصلاح كنند. اين تغييرات به نوبه خود به كاهش تنيدگي ادراك شده و تغيير مولفه هاي فراشناختي مي شوند. واژه-كليدها: آموزش مديريت تعلل، تنيدگي ادراك شده، باورهاي فراشناختي.

The objective was to investigate the efficacy of procrastination management training on declining perceived stress and metacognition among students of Payamenour University. So 30 female students regarding to exclude include criteria among volunteers for procrastination management training course were selected and were assigned randomly in to twoo groups experimental and control group). All participants completed all items of perceived stress scale and metacognition questionnaire after applying the procrastination management program in ten sessions for experimental group. Data analysis by using 16 version Spss and conducting ANOVA method revealed that procrastination management could significantly decrease stress among participants in experimental group in comparison to control group (p < 0.05). Moreover conducting Manwithni-u test showed significant differences in modifying positive beliefs about worriness need to thought control after procrastination management in experimental group (p < 0.05). So the general conclusion is that procrastination management training would help people with procrastination by instructing behavioral cognitive skills, so that they could modify their dysfunctional behaviors and cognitions.