استدلالِ هستي‌شناسيكِ گودل

Gödel’s Ontological Argument

كورت گودل در فوريه‌‌ ???? با دِينا اسكات درباره‌‌ استدلال هستي‌‌شناسيك خود به بحث نشست و اسكات در پاييز همان سال روايتي تا‌حدي متفاوت از آن را در سميناري در دانشگاه پرينستون ارايه كرد. نظام منطقي استدلال، منطق موجهات مرتبه‌‌ دوم در نظام S5 است، با اين‌‌هماني و يك اصل انتزاع ويژگي‌‌ها. به ‌شرط پذيرش نظام منطقي، نتيجه‌‌ گودل، اين‌‌كه ضرورتاً موجودي خداي ـ گونه وجود دارد ( ) از مقدمات به ‌دست مي‌‌آيد، اما سوبل نشان داد كه استدلال با شكست وجهي مواجه است؛ يعني از سيستم قابل استنتاج است. اندرسون در پاسخ به سوبل تلاش كرد با ضعيف‌‌تركردن برخي مقدمات، راه را بر استنتاج سوبل ببندد. در اين مقاله تلاش خواهم كرد استدلال هستي‌‌شناسيك گودل (روايت اسكات) و همچنين انتقاد سوبل را از ديدگاهي منطقي توضيح دهم. مقاله با بيان اصلاحات اندرسون پايان خواهد يافت.

In 1970, G?del showed his ontological argument to Dana Scott and discussed it with him. Afterwards, Scott presented a slightly different version of the argument at Princeton University. The logical system of the argument is a second-order quantified S5-modal logic with identity and an abstraction operator. Granted the acceptability of the underlying logical system, G?del’s conclusion that necessarily there exists a God-like being ) ) can be derived from the premises-with G?del and Scott on the scene, who can say otherwise? Sobel, however, proved that the system faces modal collapse-i.e. P??P is derivable from the system. Responding to Sobel, Anderson tried to block this by weakening some axioms and definitions. In this paper, I will be trying to consider G?del’s ontological argument (Scott’s version) from a logical point of view, along with Sobel’s criticism and Anderson’s emendations.