نسبت ميان آرمانگرايي و واقع گرايي در انديشه امام خميني(ره) با تاكيد بر پذيرش قطعنامه 598

Realism and Idealism in Imam Khomeini’s Thought (Case Study: Resolution 598)

به رغم گذشت بيش از دو دهه از پذيرش قطعنامه 598 توسط امام(ره)، كماكان زواياي پنهاني درمورد اين رويداد وجود دارد كه ذهن بسياري از صاحب نظران را به خود مشغول ساخته است؛ ازجمله اين كه: به چه دليل امام راحل(ره) پذيرش قطعنامه را از نوشيدن جام زهر كشنده تر دانستند و چه مصلحتي باعث قبول اين كارشد؟ به تعبيري ديگر، آيا امام خميني(ره) با پذيرش قطعنامه، از آرمان-هاي خود در قبال جنگ تحميلي دست كشيدند؟ و به طور كلي تر، آرمان ها و واقعيت ها در انديشه امام(ره) چه جايگاهي داشتند؟ نويسنده براي پاسخ به پرسش تحقيق، از مباحث تصميم گيري در سياست خارجي بهره مي گيرد و به مطالعه گفتار و كردار امام(ره) مي پردازد. بر اين اساس، فرضيه اي كه اين مقاله مطرح مي كند، چنين است: در انديشه امام(ره)، آرمان ها بر اساس مقتضيات، شرايط و واقعيت هاي زمانه اولويت بندي شده و داراي مراتب حداقلي و حداكثري بوده اند. در مورد پذيرش قطعنامه 598 نيز، اگر چه آرمان هاي حداكثري امام(ره) محقق نشد، اما به آرمان هاي حداقلي ايشان جامه عمل پوشيده شد.

More than two decades after the acceptance of resolution 598 by Imam Khomeini, there are a lot of questions about this decision including, why Imam Khomeini compared the acceptance of the resolution to drinking poison, and why he finally accepted it? In other words, by accepting the resolution, did Imam Khomeini abandon his ideals? More generally, it can be questioned that whether Imam Khomeini was a realist leader or an idealist one? The hypothesis of this paper is that ideals in Imam Khomeiniʹs thinking had different levels and by accepting the resolution only his minimal ideals were realized.