تعهد همكاري متعهدله در اجراي قرارداد

The Duty of Obligee to Cooperate in Contract Performance

اجراي تعهد در بسياري از قراردادها بدون همكاري طرف مقابل امكان‌پذير نيست و متعهدله وظيفه دارد امكان انجام تعهد را به گونه اي فراهم نمايد كه متعهد بتواند ضمن عمل به تكاليف خود، آنچه را كه متقابلاً استحقاق دارد، دريافت نمايد. به عنوان مثال، اجراي تعهد معالجه از سوي پزشك، بدون همكاري بيمار ممكن نيست. اين تكليف در اقسام مختلف قراردادها و بسته به اوضاع و احوال حاكم و شرايط عقد، متغير است. مبناي مهم تعهد همكاري، اصل حسن نيت است؛ البته شرط ضمني و عرف نيز مي تواند به عنوان ساير مباني آن مطرح شود. در ادبيات حقوقي ما اشاره‌اي به اين موضوع نشده و رويه قضايي هم با آن بيگانه است؛ اما در حقوق كشورهاي مختلف و اسناد بين‌المللي راجع به قراردادها مورد تاييد واقع شده و آثار نقض تكليف مزبور كه فراتر از موضوع عدم مسيوليت متعهد است، تبيين شده است. نگارنده با مطالعه تطبيقي تلاش نموده است تا ضمن معرفي اين مفهوم جديد، مباني، قلمرو و آثار نقض تكليف مزبور را مورد بررسي قرار دهد.

Performance of contract in many situations is not possible without cooperation from the side of the obligee, and he/she has a duty to do all acts which are necessary to make enable the obligor for contract performance. For example, the execution of medical contract depends on patient’s cooperation. All items of such duty are not capable to cite in different kinds of contracts and in some cases they depend on conditions of contract and surrounding circumstances. The important basis of cooperation duty is good faith principle, but implied terms and customs are other essentials of this duty. In Iranian legal literature, duty to cooperate is not considered neither by legislator, nor authors and jurisprudence, but in some legal systems and international instruments it is related to contracts such as UPICC, PECL, DCFR and OHADA where the principles are confirmed and the remedies of breach of such duty are determined. We studied in this article the concept, basis, scope and effects of cooperation duty in this article by carrying out comparative analyses.