بررسي روش و چهارچوب اصولي‌گري نظريه‌اي روش‌شناسانه در انديشه محمدحسين ناييني

Study of Methodology and Framework of Principalism as a Methodological Theory in Ideas of Muhammad Hasan Naʹʹini

تحقق و شكل‌گيري يك نظريه مستلزم انطباق با مصداق و مصداق‌هاي بيروني است. ازآن‌جاكه ناييني در انديشه‌ورزي و توليد انديشه موفق و قوي ظاهر شده و ابتكار او در توليد انديشه جديد به‌نوعي منحصربه‌فرد است، تعيين چهارچوب و روش كاري وي، درقالب يك نظريه، موضوع اين مقاله است. در اين مقاله به روشي كه ناييني از آن بهره گرفته است مي‌پردازيم كه مي‌تواند مبناي نظريه‌اي روش‌شناختي باشد و آن تسهيل‌كننده توليد انديشه‌ورزي است؛ يعني رسيدن به روش و نظريه‌اي براي انديشه‌ورزي مناسب با استناد به سبك كار ناييني كه مبناي اين نوشتار است. اين چهارچوب و نظريه «اصولي‌گري» نام دارد؛ اصولي‌گري چهارچوب و نظريه‌اي است كه بر كليت آراي ناييني بار مي‌شود. به اين معنا كه با رجوع به آرا و سبك تدوين و توليد ديدگاه‌هاي ناييني مي‌توان اين چهارچوب را استخراج كرد.

For a theory to be formed, correspondence to external instance(s) is required. Since Naʹini is a powerful and successful thinker producing ideas and thoughts, and his innovations to produce new ideas are somehow unique, the present article tries to infer the framework within, and the methodology according to which, he works. The present article claims that Naʹini has employed a methodology which may be taken as a basis for a methodological theory which, in turn, facilitates thinking; in other words, attaining a methodology and theory for suitable thinking based on Naʹini work is the basis of the present writing. This framework (theory) is called principalism. Principalism is a theory which covers all Naʹiniʹs ideas; in other words, if ideas of Naʹini and the methodology according to which his ideas have been formulated and produced are referred to, this framework may be inferred.