هستي‌شناسي مولانا

Rumi’s Ontology

مولوي تمام اجزاي آفرينش را نمودي از جلوه‌هاي بي‌همتاي خداوند مي‌يابد، كه خداوند در آن به اندازه و درخور استعداد خلايق، تظاهر به وجود نموده است. از اين رو، در نظرگاه مولوي، هستي آيينه‌اي است كه خداوند دايماً در آن جلوه‌گري مي‌كند. مولوي تمامي اجزاي هستي را مملو از معنا مي‌يابد و معنا را به تعبير استاد خويش شمس تبريزي همان خدا مي‌داند. او آدميان را در اين عرصه فرا مي‌خواند كه با فراست ذهن و طهارت باطن، معنا خوان? جلوه‌هاي مختلف و متنوع هستي شوند. جهان دو قطبي در هستي‌شناسي مولوي گاهي جاي خود را به يك هستي بسيط و ساده مي‌دهد كه از بطن‌هاي مختلف تشكيل شده است. مولوي در هستي «فصلي» نمي‌بيند و تمام پهناي هستي در نگاه او محل «وصل» با خداوند، و بنابراين، جاي جاي آن پر از معنا است. هستي در نگاه مولوي، از حياتي آكنده از طراوت و حرارت برخوردار است و تمامي اجزاي آن بر مبناي عشق، بر طريق كمالي خود طي طريق مي‌كنند.

For Rumi the entire world of creation is the manifestation of the unique glory of God, in which God has revealed Himself in accordance with the creatures’ capacities and faculties. Therefore, he describes the world as a mirror that constantly reflects the God’s face. For him whole parts of the realm of existence are full of meaning and following his master, Shams Tabr?z?, he believes that God is manifested in this very meaning. Rumi invites people to observe this meaning by purifying their minds and selves. Sometimes in Rumi’s ontology the bipolar world changes into an indivisible and simple existence consisted of different levels. He sees no “discord” in the realm of existence but he describes the world as the place of “union” with God so every bit of it is full of meaning. Therefore from Rumi’s viewpoint the realm of existence is full of joy and passion and every part of it goes through the way of perfection.