سعادت از ديدگاه امام علي(ع)؛ تحليل ريشه «سعد» در نهج البلاغه

HAPPINESS IN IMAM ALIʹʹS VIEW; AN ETYMOLOGICAL STUDY IN NAHJ AL-BALAGHAH

بدون ترديد مقوله «خوشبختي و سعادت»، از مسايل بنيادين و پرسشهاي ديرينه و پايدار بشر بهشمار ميآيد كه بسياري از مكاتب ديني و فكري نيز آن را مد نظر داشتهاند. بررسي متون ديني و سخنان پيشوايان دين در رابطه با سعادت بشر و شناخت بهتر اين مفهوم از ديدگاه آنان ميتواند بر نحوه زندگي فردي انسان و حتي جهتگيريها و سياستگذاريهاي كلان جامعه تاثير گذارد. اين پژوهش بر آن است تا با تمركز بر موارد بهكارگيري ريشه «سعد» در نهجالبلاغه اميرالمومنين، به دريافت منظور امام علي (ع) از «سعادت» بپردازد. در اين مقاله با توجه به كاربرد ريشه «سعد»، به دستهبندي موارد كاربرد اين ريشه، و نيز گيرنده سعادت، اعطاكننده آن، ماهيت آن، سعادت دنيوي و اخروي و رابطه امور اخلاقي، ديني و معرفتي با سعادت پرداخته شده و برخي از الزامات و پيامدهاي آن براي سياست بيان گرديده است.

Without doubt, "happiness and salvation" is one of the old and fundamental problems of human being; many schools of thought paid attention to this question. Study of religious texts and quotes of religious leaders on this concept, can affect on personal lifestyle and even the overall direction and policy of society. This paper is looking for focus on areas of application of "saʹadah" derivatives in Nahj Al-balaghah in order to understand Imam Aliʹs view on happiness. Subject to these derivatives, this paper categorizes areas of applications and identifies receiver, donor and nature of happiness, and discusses earthly bliss and eternal salvation, and relationship between happiness and moral, religious, and epistemic affairs; also pays attention to requirements and implications of this discussion for political affairs.