ارايه الگوي اضطراب رايانه سازمان‌هاي ورزشي ايران

Presenting a Model of Computer Anxiety in Iranian Sport Organizations

به منظور ارايه الگوي اضطراب رايانه در سازمان‌هاي ورزشي ايران، تحقيقي از نوع همبستگي اجرا و تعداد 574 نفر از مديران و كارشناسان، با استفاده از نمونه‌گيري تصادفي به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار اندازه‌گيري پرسشنامه هاي استاندارد اضطراب رايانه هاينس و همكاران (1987)، خودكارآمدي رايانه مورفي و همكاران(1989)، انگيزش پيشرفت هرمانس (1970)، اضطراب خصيصه‌اي اسپيلبرگر و همكاران (1983) و محقق-ساخته تجربه با رايانه بود كه روايي محتوايي آن را گروهي از متخصصين صاحب نظر دانشگاهي مورد تاييد قرار دادند. براي تحليل داده‌ها از تحليل عاملي تاييدي و مدل معادلات ساختاري استفاده شد. يافته‌ها نشان مي دهند خودكارآمدي رايانه (39/0-) و بعد از آن تجربه كار با رايانه (19/0-) بيشترين اثر معكوس را بر پديد آمدن اضطراب رايانه مي‌گذارد. با توجه به ضريب كلي تعيين (85/0R2=)، معادله ساختاري كاهش يافته (74/0R2=) و تبيين حدود 85% تغييرات اضطراب رايانه، مي‌توان گفت مدل حاضر مدلي نسبتاً خوب و برازنده‌ است كه مي‌توان به آن اتكا كرد.

In order to present a model of computer anxiety in Iranian sport organizations, a correlation study was implemented and 574 of the managers and experts were chosen through random sampling. The measurement instruments were the standard questionnaire of computer anxiety by Heinz et al (1987), computer self-efficiency by Murphy et al. (1989), progress motivation by Hermans (1970), Trait anxiety by Spielberger et al(1983) and the researcher made questionnaire of experience with computer whose content validity was confirmed by a span of university experts. Confirmatory factor analysis and SEM were used in order to analyze the data. The findings demonstrated that computer self-efficacy (-0/39) at first step and experience with computer (-0/19) at the second step make the most adverse effects on the emergence of computer anxiety. According to the overall coefficient of determination (R2=0/85), reduced structural equation (R2=0/74) and the determined limit of the variations of computer anxiety which is 85%, we can claim that the present model is a comparatively good and valuable model on which we can rely.