تاثير متقابل سياست هاي دولت و عملكرد اقوام در انسجام ملي ايران

The Mutual Effect of government policies and the function of Ethnic groups in Iran’s national cohesion

ايجاد وحدت و يكپارچگي ملي يكي از مسايل مهمي است كه جوامع داراي تعدد و تنوع قومي - فرهنگي با آن رو به رو هستند. كشور ما ايران از جمله كشورهايي است كه به اين مساله دچار است. ويژگي هاي دنياي جديد از جمله جهاني شدن، حاكميت فراملي، جنبش هاي فرامرزي و بسياري ديگر از عوامل اثرگذار، انسجام ملي را به خطر انداخته است. از اين رو بحث و بررسي پيرامون چالش ها و آسيب هاي همبستگي و انسجام ملي از جمله مسايلي است كه پرداختن به آن ضروري مي نمايد. نويسندگان در اين پژوهش با روش توصيفي و تاريخي رابطه بين سياست هاي دولت و عملكرد اقوام را بررسي مي كنند و در پي آن هستند تا به اين سوال پاسخ دهند سياست هاي دولت نسبت به عملكرد اقوام در سه دهه اول انقلاب به منظور افزايش همبستگي ملي چگونه بوده است؟ در نتيجه بررسي هاي صورت پذيرفته مشخص گرديد دولت سعي داشته با اتخاذ سياست هاي تكثرگرايانه ي برابر طلب و كم نمودن فاصله كاركردي موجب تقويت همگرايي اجتماعي و انسجام ملي شود.

One of the major issues is the creation of a national unity that countries with plurality and ethnical-cultural diversity - cultural face it. Iran is among the countries that have experienced this problem. Features of the New World including Globalization, global governance, Tranʹs boundary movements and many other effective factors, has jeopardized National unity. The discussion about the challenges and harm of national unity and solidarity are among the issues that are necessary to address. The authors of the study examine the relationship between government policies and the Ethnic groups with descriptive and historical method and they are to answer the question that how was Government policy towards the Ethnic groups in first three decades of the revolution to enhance national unity? Consequently, studies were undertaken to determine the government has tried to strengthen social integration and national cohesion by adopting the Egalitarian pluralistic policies and reducing the functional gap.