عقل و خودآگاهي در فلسفه تاريخ هگل

Reason and self consciousness in Hegel’s philosophy of history

فلسفه تاريخ يكي از شاخه هاي فلسفه است كه به اندازه خود فلسفه قدمت ندارد . نگاه فلسفي به تاريخ از قرون وسطي شروع شده و در هگل به اوج خود رسيده است. در اين مقاله نگاه هگل به تاريخ با توجه به مسايل عمده مطرح در فلسفه او ، بررسي مي شود. ديالكتيك كه به نطر هگل ، جريان جاري در هستي است ، حركت روان را تبيين مي كند و در توصيف فرايند اين حركت است كه از هستي محض به شناسايي مي رسد . هگل از عقلي سخن مي گويد كه درفرايند شدن خويش به روان مطلق تبديل مي شود و اين نهايت تاريخ است جايي كه عقل به خود مي انديشد و سوژه و ابژه يا فاعل و موضوع شناسايي يكي است . ا ز آن جا كه بخش هاي مختلف فلسفه او از هم جدا نيستند، ناگزير اشاره اي به منطق و پديدارشناسي خواهيم داشت. مساله خودآگاهي و چگونگي حاكميت عقل و پديدار شدن روان در تاريخ و نتيجه ستيزه خواجه و برده در اين مقاله مورد بحث قرار خواهد گرفت تا سرانجام ببينيم چگونه يگانه شدن اراده جزيي فردي با اراده و خواست كلي يعني دولت، نهايت آزادي فرد را در پي خواهد داشت.

The history of philosophy has not been originated as long as the philosophy, it has started from middle ages and got to the top results with Hegel. At this paper, Hegel’s Ideas on history and its related issues will be analyzed. Dialectic, as he said, is the flowing process of the being and explains the motion. Description of the motion process leads the being to the knowledge. Hegel is talking about the reason that in its becoming will be changed into absolute soul which is the final point of the history in which subject and object come together. Since his philosophical components cannot be separated from each other, we have to indicate to his logic and phenomenology. Self- consciousness and how reason governs and appears in the history and the conflict between masters and slavers will be discussed at this paper. Finally, we will see how individual and universal will, namely state, can be unified and come to ultimate freedom.